~ Rozdział dziewiętnasty

Czasem lepiej nie wiedzieć…

Stefan

Widzę ją, gdy patrzy przed siebie i wyraźnie próbuje skupić myśli w ciemnym nieboskłonie, na którym powoli pojawiają się migocące, srebrne punkciki.

 Rozmyśla nad czymś, a właściwie robi to od kilku dni… Jest nieobecna duchem, rzadko się uśmiecha i odzywa do mnie, a jak już to zrobi, łatwo dostrzec, że jej głos stracił swą siłę i werwę, z której w końcu kiedyś słynął. Unikała mojego towarzystwa, wieczory spędzała samotnie, zamknięta w swoim pokoju. Gołym okiem widać, że coś ją niszczy od środka…

- Mogę wejść? – pytam, pukając lekko w uchylone drzwi.

- Tak – słyszę cienki głos blondynki.

Kopniakiem rozwarłem bardziej drzwi i wchodzę do środka.

            Hmmm… Ok, już na wstępie coś mi mocno nie pasuje.

Panuje porządek. Wręcz pedantyczny porządek, co warto podkreślić, a Annika przecież nigdy nie była typem pedantki. Ciekawe…

            Stoję z tacką na środku pokoju, patrząc na dziewczynę wyczekująco, lecz zdaje się, że ona mnie nie zauważa. Dalej siedzi na parapecie, wyglądając przez okno. Zero reakcji…

            - Przyniosłem to znienawidzone kakao – powiedziałem, podając jej jeden z kubków.

 Uniosła smutno kąciki ust, oplatając rękoma gorący kubek.

            - Możemy porozmawiać?

- O czym? – pierwszy raz spojrzała na mnie, przypominając mi wyrazem zielonych tęczówek tamten dzień, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy.

Wtedy również tak smutno na nas patrzyła. Smutno aż do krwi. I bynajmniej nie było to jakieś sztuczne. To był tylko szczery smutek, o jaki trudno gdziekolwiek. Dlatego właśnie tak zapadło mi to w pamięć…

            - Nie udawaj, że wszystko jest ok, bo nikogo nie okłamiesz – oznajmiłem, patrząc na nią twardo.

- Nie mam zamiaru okłamywać ani siebie, ani ciebie – odparła, mając w oczach ten cholerny smutek.

- W takim razie powiedz mi, co się z tobą ostatnio dzieje.

- Po co? – na jej twarz wkradł się grymas.

- Bo chcę ci pomóc, Annika – odpowiedziałem delikatnie.

- Nie możesz mi pomóc – w jej oczach zabłyszczały łzy.

- Skąd to niby wiesz? – dopiero teraz dostrzegłem, że trzyma jakąś zmiętą kartkę w dłoni.

- Bo wiem – mrugnęła przeciągle, co ostatecznie sprawiło, że łzy zaczęły spływać po jej zaczerwienionych policzkach.

Automatycznie wyciągnąłem dłonie przed siebie, aby kciukami zetrzeć słone kropelki z jej skóry.

Nie robiłem tego świadomie, naprawdę…

            - Nie rób tak… - jęknęła, oddalając się ode mnie.

Odłożyła kubek na niewielki stoliczek i tak zastygła w miejscu, stojąc tyłem do mnie.

 To był chyba, niestety, celowy zabieg…

            - Pomogę ci, choćbym miał stanąć na uszach – wypowiadałem na głos własne myśli. – Daj mi tylko szansę.

- Dlaczego? – nadal stała do mnie tyłem. – Dlaczego chcesz mi pomóc?

Ruszyłem w jej stronę, po czym delikatnie odwracając ją w swoją stronę, mówiąc połgłosem:

            - Martwię się o ciebie, Annika.

- Nie musisz… Nie powinieneś… - szlochała.

- Przyjaciele są dla mnie najważniejsi – zniżyłem się do szeptu, patrząc prosto w jej zaszklone tęczówki.

            Ona natomiast spojrzała na mnie z czymś dziwnym w oczach, a przez jej twarz przemknął niezidentyfikowany - dla mnie – cień. Usiadła na łóżku, ja oczywiście powieliłem jej czyn, zerkając na blondynkę wzrokiem pełnym troski.

W jednej chwili głośno westchnęła, jednocześnie poprawiając długie włosy, które teraz odstawały na wszystkie możliwe strony. Następnie wyciągnęła w moją stronę zaciśniętą pięść, jasno wyczekując na mą rozwartą dłoń, na której złożyła wymiętoszony kawałek papieru, który wcześniej dostrzegłem.

 Uniosłem wzrok, lecz natykając się na wyraz twarzy Anniki, wiedziałem, co powinienem zrobić.

            Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, że moje ręce tak drżą. Rozwijam i prostuję z trudem solidnie wymięty kawałek białej kartki, którą dała mi Annika, a moim oczom powoli ukazuje się szkic z podobizną chłopaka, który już raz złożył nam wizytę…

            Krew zaczyna szybciej pulsować w moich żyłach. Napinam wszystkie mięśnie, mimowolnie prostując się. Wypuszczam powietrze z płuc, lecz to nic nie daje. W dalszym ciągu kręci mi się w głowie, a tlen dziwnie krztusi i podrażnia moje gardło.

            - To on coś ci zrobił? – dukam.

- Nie – odpowiada szybko. – Pamiętasz go, prawda? – nawet nie wie, jak doskonale go pamiętam… - To Jakob.

- Przez niego uciekłaś. Pamiętam – wypuszczam niechcący z ust.

- Nie uciekłam przez niego! – unosi się wzburzona.

- W takim razie czemu, co? – odzywam się pewnym głosem, którego nic nie jest w stanie zmienić ani nawet ukruszyć. – Wcześniej nie płakałaś, żyłaś normalnie, byłaś sobą, ale wszystko się zburzyło, kiedy on się właśnie pojawił!

- Nie wiesz, jak było, do cholery! – krzyczy słabym głosem, prawie nikłym.

- To mi opowiedz! – warczę.

- Nie, póki nie przestaniesz wrzeszczeć! – to samo mógłbym jej wypomnieć, do diaska!

            - Przepraszam… - mówię po chwili ciszy.

- Panuj nad sobą – co ona się taka przemądrzała zrobiła?

            - Słucham cię i tego, co masz mi do powiedzenia.

- Nie wiem, czy chcę ci teraz o tym wszystkim opowiadać – to się nazywa rasowa kobieta.

- Ok – wzruszam ramionami, nie odzywając się już więcej.

Ona także milczy.

 Patrzymy na siebie z nieodgadnionymi emocjami. I dalej milczymy.

 Świetnie. Fajnie. Ok, jak chce się tak bawić, to proszę bardzo, jej wybór. Ja się nie ugnę. Co to, to na pewno nie. Nawet nie ma na co liczyć.

            Wszystko potęguje moja złość.

 Tak, jestem na nią zły, przyznaję.

Cholera, że taż pozwala takiemu gościowi mieć na siebie taki wpływ! No, wiem. Przyganiał kocioł garnkowi, ale ja to robiłem z miłości i w ogóle, to całkiem inna sytuacja. I czemu myślę o sobie? Fantastycznie, niedługo pewno usłyszę, że jestem narcyzmem.

            - To nie tak, że pochodzę z jakiejś patologicznej rodziny czy coś… - zaczyna nieoczekiwanie. – Po prostu, mój ojciec uciekł, kiedy dowiedział się o ciąży mojej matki. Nigdy go nie poznałam, nawet nie widziałam nigdy jego fotografii. Zupełnie nic o nim nie wiem, oprócz tego, że ma tak samo zielone oczy, jak ja. Mama tylko tyle mi powiedziała… - uśmiecha się subtelnie, lecz nawet przez to prześwituje czysty smutek. – Potem mama oczywiście znalazła sobie męża. Chyba go nawet kochała, choć ręki nie dam uciąć, jak jest teraz… - przygryzła dolną wargę, obskubując nerwowo paznokcie. – Tak więc od tego czasu miałam ojczyma. W zasadzie nigdy niczego nam nie brakowało, bo ojczym jest stosunkowo wpływowym człowiekiem, także nasza rodzinka była od zawsze nawet wysoko postawiona – jej głos był pusty. – Niestety, ale nigdy nie doczekałam się rodzeństwa. Będę już całe życie jedynaczką – robi krótką przerwę. – Może gdyby miał własne dziecko, byłoby inaczej… - ukryła twarz w dłoniach, by następnie jednym przeciągłym ruchem przeczesać burzę blond włosów. – Wszystko skomplikowało się, kiedy dorosłam. On… - przerwała kolejny raz na kilka sekund – zaczął się dziwie zachowywać – spojrzała na mnie.

Ja… już wiedziałem.

            - Dobierał się do ciebie?! – nie odpowiedziała słowami, a tylko pokiwała twierdząco głową.

- Dwa razy… - syknęła z bólem. – Za drugim razem uciekłam, a dalej już znasz moją historię.

- Czy…

- Nie – wtrąciła szybko. – Na razie się rozgrzewał, a ja uciekłam naszczęście w porę.

- Nie rozumiem, czemu nie powiedziałaś tego matce! Przecież on…

- Stefan, nie znasz mojej matki – przerwała mi. – Wiecznie była mu posłuszna. Nigdy się nie sprzeciwiła, nawet w najdrobniejszej sprawie związanej ze mną. To on mnie wychowywał, nie ona, rozumiesz? Nigdy nie stanęła w mojej obronie. Nigdy… - mówiła zgorzkniale z wyraźną urazą. – Dostawałam, jako dziecko, mnóstwo bezsensownych kar za nic, płakałam, wołałam, żeby mi pomogła, ale nie… - kiwała głową, jakby sama nie dowierzała. – Ona tylko patrzyła.

- Bił ją? – ta myśl, jako pierwsza, rodzi się w mojej głowie.

- Nie. Nigdy jej nawet nie uderzył – odpowiada twardo. – Dobrze ją traktował. Nie miała nawet najmniejszego powodu, żeby się go obawiać. Po prostu, ona… - prześlizgnęła językiem po górnej wardze – nigdy mnie nie kochała.

- Nawet tak nie mów!

- To tylko prawda, Stefan – jej oczy pokryły się łzami. Nie dziwię się… Które dziecko bez reakcji przechodzi obok braku miłości ze strony własnej matki? – Ostatnio do niej dzwoniłam. Nie pytaj po co, bo sama nie wiem. Miałam chyba jeszcze jakąś głupią nadzieję, że chociaż raz w życiu mnie nie oleje…

- I?

- Odebrała, ale nie powiedziała nawet słówka. Wydaje mi się, że się zmartwiła, że w ogóle jeszcze żyję – przytuliłem ją do siebie, gdy wraz z wypowiedzeniem ostatnich słów, zaniosła się płaczem.

- Nie myśl tak, Annika… To ci nie pomoże.

- Stefan - oderwała się ode mnie – oni porozgłaszali po okolicy i wśród swoich znajomych, że nie żyję! Właśnie o tym wczoraj powiedział mi Jakob… - łzy szybko ściekały po jej bladych policzkach. – Normalni rodzice szukaliby swojego dziecka, ale nie… - bełkotała – oni nie mogą zachwiać swojej nienagannej opinii! – wtuliła się w mój tors, mocząc swymi łzami mój t-shirt.

            Zacisnąłem dłoń w pięść z gniewu, który ogarnął mnie na raz zewsząd. Jestem wściekły. Wręcz wnerwiony na ludzi, którzy sprawili, że Annika płacze.

Zamykam więc oczy, chcąc uspokoić swój oddech. Musiałem być w końcu silny. Choć ten jeden raz. Silny dla niej…

            - Tak było non stop, Stefan – przemówiła łamiącym głosem. – Zrozumienie dał mi dopiero Jakob… On też pochodził z takiej rodziny, jak ja. Nie miłość, przyjaźń była najważniejsza, a ta cholerna opinia, pozycja i pieniądze. Przecież on specjalnie korzystał z tych cholernych usług dla mnie.

- Jak to dla ciebie? – próbuję robić wszystko, żeby nie pokazać, jak bardzo denerwuje mnie ten facet.

- Nie chciał, żebym padła na kogoś niewłaściwego. Powiedział mi to – patrzy na mnie tymi swoimi dużymi, zielonymi oczyma, w których błyszczą teraz łzy. – A kiedy… kiedy przestali mi dawać w domu pieniądze, to on i tylko on mi pomagał. Wspierał mnie, spędzał ze mną czas i dawał wszystko, czego nie miałam w domu. Ciepło, rozumiesz?

- I dlatego namawia cię do powrotu do tego gówna – burknąłem.

- Chce mi pomóc… - znów go usprawiedliwia.

- To nie pomoc. To tylko egoizm, Annika – poprawiam ją.

- Egoizm? – zaskoczyłem ją. – A to niby dlaczego?

- Dlatego, że chce cię mieć blisko siebie. Nie patrzy na ciebie i twoje uczucia, a tylko na swoje chore pragnienia – cholera…

            - To niedorzeczne.

- Prawda boli, co? – unoszę brwi.

            Patrzy na mnie jeszcze smutniej, chociaż wcześniej myślałem, że to już niemożliwe do wykonania. Zrywa się na równe nogi gwałtownie, krąży po pokoju w kółko przez pewien odstęp czasu, aż wreszcie staje przede mną, przełyka ślinę i mówi:

            - Jest w szczęśliwym związku już od kilku lat.

            Już wiem… Wiem wszystko…

            - Chcesz wrócić? – czekam na odpowiedź z jej ust, jak z nożem na gardle.

- Jest mi tu wspaniale, a to chyba nawet za mało powiedziane – mówi ze szczerością wymalowaną na twarzy.

- Ale?

- Ale mój powód chęci powrotu ma imię i nazwisko i chyba on jest wystarczającym argumentem do powrotu…

Źródło