~ Rozdział dwudziesty pierwszy

Nie tylko dzieciom można sprawiać niespodzianki…

Annika

            - Annika – słyszę szept.

Otwieram gwałtownie oczy, zrywając się szybko i podpierając się łokciami na łóżku. Rozglądam się wokół i widzę tylko ciemność. Dyszę ciężko, nie mogąc uspokoić swojego oddechu.

Serce chyba zaraz wyskoczy z mojej piersi.

            - Annika – słyszę znów, lecz tym razem jest to znajomy mi głos.

 Po omacku szukam na szafce nocnej lampki, która po chwili rozświetliła całe pomieszczenie.

- Stefan?! – pisnęłam spanikowana. – Co ty tutaj robisz o… - wzięłam do ręki zegarek – cholera! Jest trzecia w nocy! Zgłupiałeś?!

- Nie chciałem cię gwałtownie budzić – udał niewiniątko, chociaż ja widzę w jego oczach, że celowo chciał mnie wystraszyć tym szeptem rodów z horrorów.

            - Jasne – burknęłam, rzucając w niego poduszką. – Ty tylko takiego dobrego udajesz.

- Annika, jest sprawa…

- I serio ona nie może poczekać aż do rana? – jęknęłam, przecierając sennie oczy. – Jest trzecia, na Boga, Stefan.

- Nie może zaczekać – powiedział stanowczo i to dopiero utwierdziło mnie w przekonaniu, że sprawa, o której mówi faktycznie nie może czekać.

            Wlepiam zatem w niego wzrok i patrzę na niego jak jakaś niespełna rozumu, ale godzina robi w końcu robi swoje. Prostuję się, odgarniam włosy z twarzy i w końcu przerywam chwilę dziwnej ciszy:

            - Co się stało? – szczerze mówiąc, myślałam, że może tak do Stefana coś dotarło? Może coś związanego z Teresą?

            - Chodź – wyciągnął ku mnie swą dłoń.

Zlustrowałam go badawczym, aczkolwiek niepewnym spojrzeniem, po czym w końcu zdecydowałam się chwycić jego rękę.

- Ale o co w tym wszystkim chodzi? – rzuciłam, kiedy brunet pomagał mi podnieść się z łóżka.

- Zaraz zobaczysz – stanęłam przed nim, ale… cholera jasna, no!

            - Nie wstydź się mnie – parsknął śmiechem, wyraźnie dostrzegając, jak czerwienię się na twarzy.

- Bardzo śmieszne – burknęłam, obciągając koszulkę, w której spałam, a która ledwo zakrywała moje uda.

 Kurde, że też nie zapowiedział się, że przyjdzie w nocy włożyłabym coś  yyy… stosowniejszego. Albo coś bardziej seksi.

Pfu!

Tfu!

Co ja gadam?!

            - Żebyś wiedziała – przytaknął. – Ten rumieniec. No, no – nabijał się, celowo wertując mnie wzrokiem od góry do dołu. Czerwienię się jeszcze bardziej, tylko teraz ze złości, nie z zażenowania. – Hej! Spokojnie. Co ty myślisz, że nigdy nie widziałem nagiej kobiety?

- Takiej jak ja, nigdy nie widziałeś – założyłam ręce na piersi, szelmowsko unosząc lewą brew.

- A może w łazience zamontowane są kamery? – ha, jaki cwaniaczek.

 Czuję, że przegrywam, to odwracam natychmiast kota ogonem:

            - Ok, podrażniłeś mnie już, teraz możemy iść spać?

- Że razem? – spodobała mu się ta zabawa, widzę. – Czyżby to jakaś propozycja? – ej! Unoszenie jednej brwi, to moja cecha charakterystyczna!

            - Jesteś mocno rąbnięty w głowę, Kraft – popukałam go w głowę.

- Z jakim przystajesz, takim się stajesz – wystawił język, kładąc swoje dłonie na moich biodrach.

- Yyy, nie boisz się, że czymś się ode mnie zarazisz, będąc tak blisko mnie? – spytałam, wcale nie mając ochoty oddalić się od bruneta.

- Lubię życie na krawędzi – spoważniał w tej chwili, przybliżył do mnie swą twarz i z tak bliskiej odległości patrzył w moje oczy.

Nagle jakoś się rozbudziłam. Rozwarłam szeroko oczy, czując na swoim ciele elektryzujące ciarki.

 Nie wiem, co to wszystko ma znaczyć, ale z jednej strony podoba mi się to, a z drugiej – przeraża mnie to.

            - Annika, wiesz, że zawsze masz we mnie wsparcie, prawda? – zapytał.

- Tak, wiem – przytaknęłam.

- I wiesz, że będę cię wspierał w każdej decyzji, jaką podejmiesz?

- To też wiem.

- Chodźmy już – chwycił mnie za rękę, prowadząc przez ciemny korytarz, a na nieoświetlonych schodach kurczowo trzymał mnie za dłoń, abym nie potknęła się i przypadkiem nie upadła.

            Jakoś tak… no, jakbym czuła się bezpiecznie i zaskakująco dobrze, a przecież kto jak to, ale ja jestem człowiekiem strachliwym. Przynajmniej jeśli chodzi o błąkanie się po mieszkaniu w środku nocy, ale przy nim?

Przy Stefanie się nie boję, chociaż mam świadomość, że przy pierwszej lepiej okazji by mnie sprzedał, żeby mieć spokój. A przynajmniej bywają takie dni.

            - Stefan, niczego nie rozumiem – mówię, gdy wprowadza mnie wreszcie do korytarza, gdzie żarzy się słabe światło. – Nie jestem ubrana. Zresztą, ty też nie – patrzę na jego bokserki i koszulkę na ramiączkach.

- Ja nigdzie nie idę – mówi z pewnością. – Kiedy zniknę z pola widzenia, masz otworzyć drzwi, dobrze? – mówi do mnie jak do małej dziewczynki.

- Ale… - odprowadzam go wzrokiem. – Stefan! Ja nic nie rozumiem.

- Nie musisz rozumieć, po prostu to zrób – usłyszałam głos dobiegający z oddali.

            Westchnęłam głośno.

 Ech, nie mam siły do tego wariata, naprawdę.

- Nie wierzę… - wyszeptałam, gdy zobaczyłam, kto tak naprawdę sprawił mi pobudkę o tej porze.

            Mimowolnie cofnęłam się o krok do tyłu, nie mogąc nadziwić się widokiem tego człowieka przede mną.

Przetarłam oczy i prawdę mówiąc, miałam ochotę się uszczypnąć, ale… jakoś tak, cholerka, nie wypadało teraz.

Przełknęłam głośno ślinę, poprawiając jeszcze swoje rozmierzwione włosy, mówiąc z trudem:

            - Czemu czekasz za drzwiami? 

 

Źródło