~ Rozdział jedenasty

Nie bój się uczuć, zawieraj przyjaźnie i najważniejsze… nie okłamuj samego siebie.

Stefan

- Nie znam żadnej Anniki Herz - mówię z automatu stek kłamstw.

- Może widział Pan ją gdzieś w okolicy? - zauważyłem, że zaczął drżeć. - Wysoka blondynka z długimi włosami. Zielone oczy, przyjazny uśmiech - kontynuował z obłędem i przerażeniem w oczach.

- Jak powiedziałem, nie - mówiłem niewzruszony.

A wiedziałem przecież wszystko… Dosłownie. Po co mi te kłamstwa? Sam nie wiem.

- Naprawdę Pan nie kojarzy? - wydawał się być zdesperowany, a może to nawet więcej. Tak, jakby w jego oczach zgasła wszelka nadzieja, którą dotychczas się żywił

- Nie, nie znam nikogo takiego! - krzyknąłem, po czym szybko zatrzasnąłem z hukiem drzwi przed młodym mężczyzną.

            Nie mam siły nawet dojść do salonu. Zsuwam się po drzwiach, chowając twarz w dłoniach. Teraz łzy ciurkiem spływają po moich policzkach.

            Cholera jasna, o co w tym wszystkim chodzi? Czemu wszyscy uczepili się akurat mnie?! Czemu kopie się leżącego?!

            Zachowuję się teraz jak furiat. Wierzgam nogami, uderzam pięścią o drzwi oraz o podłogę. Czuję ból w dłoni, a jednak dalej to robię. Coraz bardziej, coraz mocniej, coraz intensywniej. Nie mogę się powstrzymać.

To nawet staje się przyjemne.

Cieszę się w duchu, że nikt mnie tutaj nie widzi. Jestem sam. Zaraz… ale to właśnie ten problem. Jestem sam. SAM. Nikogo nie obchodzę, dla nikogo nic nie znaczę. Jestem zerem. Jednym, okrągłym, ogromnym zerem, który pragnie w tej chwili śmierci.

            „Śmierć” - piękne słowo, prawda?

Tak, jest wspaniałe.

Przestaję. Uspokajam się i… myślę właśnie o tym, co jest po drugiej stronie. Nadal ciężko sapię, ale to nic. To również podekscytowanie.

            Ja… ja chyba chcę tego. Uśmiecham się jak rekin. Chcę. To byłoby marzenie i rozwiązanie wszystkich kłopotów. Zresztą, to musi być cudowne.

 Nawet nie wyobrażam sobie tego, jak to jest nie czuć…

            Wstaję. Po moich żyłach rozlewa się trucizna, która mnie obezwładnia. Robię chwiejny krok przed siebie, kiedy… znów dzwonek do drzwi.

Nie chce mi się ich otwierać, bo wiem, że wtedy chwile mojej własnej ekstazy miną.

Mimo tego, jednak to robię. Znów nie wiem czemu. Jakaś siła mi tak nakazuje.

            Otwieram drzwi i nagle czuję, jak ktoś rzuca się na moją szyję.

 Oniemiały, zdrętwiałymi rękoma zamykam drobne ciało w swych ramionach. Moja twarz tonie teraz w gąszczu blond włosów. Wdycham ich zapach. Pachną jabłkami. Znam ten jabłkowy zapach…

            - Tak bardzo się cieszę, że jesteś… - usłyszałem z tyłu głowy.

- Annika…- wykrztusiłem - ale… co ty tutaj robisz? - i kto by pomyślał, że zdążę się stęsknić za tymi zielonymi oczyma, pełnymi najróżniejszych emocji?

Na jej twarzy gościł szeroki uśmiech, który… z lekka, no, jest nie na miejscu. Zwłaszcza w takiej sytuacji. Zresztą, przyzwyczaiłem się i tak, że ta blondynka nie jest do końca normalna.

            - Uciekłam - wyszeptała, patrząc na mnie ckliwie.

- To widzę - odpowiedziałem. - Ale dlaczego?

- Cały czas będziemy tak stać w korytarzu? - zapytała, po czym wyminęła mnie z uśmiechem, kierują swe kroki oczywiście w stronę centrum całego mieszkania- salonu.

             Na moją twarz wpełznął odrętwiały uśmieszek.

Wzruszyłem ramionami, będąc pod wrażeniem energii blondynki, po czym skierowałem się w stronę kuchni.

Coś czuję, że czeka mnie niezła historia…

Annika

                Ile mnie właściwie tutaj nie było?

 Dzień i to niecały, a czuję się, jakbym wracała tutaj po prawie całej dekadzie. Nie wiem czemu tak jest.

Siadam po turecku na wygodnej kanapie i rozglądam się wokół.

Czemu tak tu… zimno? Nie, nie w sensie dosłownym. Temperatura jest ok. Gdzieindziej jest pies pogrzebany…

            Wertuję wzrokiem wszystko, co jest w moim zasięgu. Wędruję w końcu ku komodzie, stojącej z prawej strony.

Wcześniej stał na niej wazon z pomarańczowymi tulipanami. Pamiętam, bo sama je tutaj kładłam w dzień mojego wyjazdu. A teraz… Nie ma ich.

Czemu? Co zrobił z kwiatami? Dlaczego nagle zaczęły mu przeszkadzać, skoro wcześniej mówił, że świeże kwiaty są strzałem w dziesiątkę?

            - Już jestem - wyrywa mnie z zamyślenia brunet, który trzyma w ręce dwa zielone kubki. Jeden jest ciemniejszy, a drugi jaśniejszy.

No, nie. Jeśli to znów kakao, to… uciekam z powrotem!

-Jesteś nieoceniony - powiedziałam ze sztucznym uśmiechem, odbierając od niego jaśniejszy kubek.

Mogę uciekać… Już czuję ten drętwy smak.

- Wiem - błysnął przede mną rzędem bialutkich ząbków.

-Stefan… - spojrzałam na niego znaczącym wzrokiem. - Wszystko w porządku?

            On również popatrzył na mnie, jakby chciał mi coś przekazać, lecz przez chwilę nic nie mówi, więc panuje cisza zakłócana jedynie przez tykanie zegara na ścianie.

Nie zamierzałam jednak mu niczego ułatwiać. Nadal utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy, jakby walcząc o to, kto ma tutaj zwyciężyć. Jak zawsze, wygrałam.

            - Nic się nie stało, a dlaczego pytasz? - upija łyk kakao, odwracając wzrok.

Znów to robi. Ucieka. Tyle z tym, że nie fizycznie, lecz psychicznie…

- Jesteś jakiś inny - odpowiedziałam, w dalszym ciągu patrząc na niego uparcie.

- Wydaje ci się. Dawno mnie nie widziałaś - wydał z siebie coś na wzór nerwowego śmiechu.

- Być może - burknęłam, odkładając na stolik gorący kubek. - Może zrobimy mały nalot na Michiego? Muszę mu się pochwalić, że odzyskał swą ulubioną sąsiadkę.

- To idź - znów zamoczył usta w napoju i uparcie nie patrzył na mnie.

- Ale ja chcę iść z tobą. Nie masz ochoty odwiedzić przyjaciela? - przekręciłam głowę i nie ma możliwości, żeby nie czuł mojego świdrującego wzroku.

-Nie - podniósł się na równe nogi. - I koniec tej idiotycznej rozmowy.

- Pokłóciliście się - stwierdziłam pewna swego.

Wiedziałam, że tak było. Byłam pewna na sto, a nawet więcej, procent.

 Teraz pytanie: o co?

            - Nie mam zamiaru rozmawiać na ten temat - wziął swój i mój kubek, po czym zniknął za ścianami kuchni.

Podparłam głowę na łokciu, głośno wzdychając.

 Zaczyna się…

            - Masz rację, lepiej uciekać od problemu! - krzyknęłam donośnie, aby wyraźnie mnie usłyszał.

Kurde, i serio ja to powiedziałam?

- Haha, kto to mówi?! - wyłonił się zza framugi. - Ta, która ciągle ucieka - teatralnie klaskał w swe dłonie. - Co mi jeszcze ciekawego powiesz?

- Czemu znów taki jesteś?! - nie wytrzymałam, musiałam także podnieść się na równe nogi i zrównać się wzrokiem z brunetem. - Chcę ci, do cholery, pomóc, ale ty zawsze jesteś na nie! - uderzyłam niemocno o jego twardy tors.

- A może ja nie potrzebuję żadnej pieprzonej pomocy, zwłaszcza od ciebie?!

Dobra… To ten… To zabolało.

- Jesteś idiotą, jak mało kto, Kraft! - nagle mam ochotę wrócić do domu modelek. Do tego beznadziejnego domu, cholernego luksusu, oszustw i… nie, lepiej o tym w tej chwili nie mówić.

Teraz jedynie żałuję swojej decyzji. Chyba pierwszy raz w życiu…

- To mi nie pomagaj!

- A może ja chcę?! - pisnęłam, zamiast krzyknąć.

Nie taki był plan…

- To czemu, do cholery, chcesz mi pomagać, jak jestem takim idiotą?!

Miałam go ochotę teraz spoliczkować. Jak on może tak mówić?! To on nie wie?! Czemu musi być do tego stopnia niedomyślny?!

Ugh, niedomyślny, głupi i ślepy!

            - Bo jesteś moim przyjacielem !- wrzasnęłam głośno do tego stopnia, że aż sama się zdziwiłam swojej siły.

Spojrzałam w jego oczy raz jeszcze, po czym obróciłam się na pięcie i szybkim marszem ruszyłam w stronę drzwi.

- Jestem… jestem… przyjacielem? - szeptał sam do siebie, stojąc oniemiały w miejscu.

Serio tego nie zauważył, że nie był mi całkowicie obojętny?

            - Teraz nie jestem tego pewna! - krzyknęłam na odchodne, lecz zanim zdążyłam otworzyć drzwi, Stefan chwycił mnie za rękę i umiejętnie obrócił w swoją stronę tak, że czułam teraz jego delikatne, lecz niezwykle męskie perfumy.

            - Przepraszam - wyszeptał, a jego twarz w tępej ciemności, zakłóconej przez światło lampki, wywodzącej się z salonu, wyglądała na zatroskaną. - Wiem, że czasem zachowuję się jak kompletny dupek.

- Nawet nie czasem, ale przeważnie… - burknęłam, oddając się jego sile.

- Wybacz… - wygląda na skruszonego, więc nie mam wyjścia.

- Wybaczam - odpowiadam szczerze.

- Annika… - zniżył się do szeptu - co się tam stało? Czemu uciekłaś? - nagle zmienił temat.

Widzę, że ciekawość zżerała go od środka.

- To kompletnie nie mój świat - również szeptałam, patrząc w jego głębokie tęczówki. - Nie umiałabym odnaleźć się w świecie fałszu, sztucznych przyjaźni i narkotyków, które są tam na porządku dziennym - i które właściwie zmusiły mnie ostatecznie do opuszczenia tego bagna, gdy zobaczyłam, co wyczynia moja niedoszła współlokatorka, lecz tego nie powiedziałam już na głos.

            - I znowu uciekłaś - nadal szeptaliśmy, jakbyśmy bali się, iż ktoś nas usłyszy.

Uśmiechnęłam się subtelnie, co dostrzegł chłopak, który odwzajemnił uśmiech.

Sama nie wiem czemu, lecz chwila zadziałała. Chyba żadne z nas nie zdawało sobie sprawy z tego, co się dzieje. Nasze twarze były coraz bliżej, bliżej i bliżej, aż w końcu…

            - Dziwne, bo znów uciekłam właśnie do ciebie - wyszeptałam w jego usta, urywając całą sytuację w odpowiednim momencie.

Stefan zaśmiał się cicho, wyplątując mnie ze swoich objęć.

- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo mi cię brakowało, Annika. 

Źródło

Siemanko! <3
Ja tak na szybko przybywam z nextem i od razu z informacją, że w następnym tygodniu widzimy się we czwartek! :D
Jak po meczu Polska - Niemcy? :D Też jesteście dumne z naszych orzełków? ^^ 
Do zobaczenia! <3