~ Rozdział dziesiąty

Przyjdzie taki moment, że i w Tobie coś pęknie i…

 po prostu, sobie nie poradzisz.

Stefan

                - Teraz będziesz u mnie mieszkał? - zdaje się usłyszeć głos Michaela już na powitanie.

Gościnny to on jest, nie można mu tego odmówić, o, nie. A co najlepsze? Dopiero przekroczyłem próg jego mieszkania.

Ech, na przyjaciół zawsze można liczyć…

            - Możesz spuścić na luz? - bąknąłem, usadawiając się od razu na kanapie w salonie. - Ty u mnie non stop przesiadujesz i jakoś nic nie mówię.

- Zaczyna się… - burknął i wychynął zza ściany kuchni, po czym zajął miejsce tuż obok mojej skromnej osoby, trzymając w rękach ogromną miskę z popcornem.

Nie mówiąc nic więcej, poczęstowałem się.

A co? Przyjacielowi będzie żałował?

            - Gdzie Claudia? - spytałem, przeżuwając powoli popcorn.

- Poszła gdzieś do jakiejś koleżanki - odparł, również łapczywo napychając się popcornem.

- A, to dlatego możesz zaszaleć i zjeść popcorn. No, no… Jestem pod wrażeniem twojego buntu, Hayboeck - mówiłem niezrozumiale.

- Przestań się czepiać, Kraft - warknął. - Troszczy się o mnie, o nas i w ogóle, dlatego chce nas zdrowo odżywiać.

- Przez co głupiejesz - wtrąciłem swoje racje.

- Zgłupiałem to już dawno, ale z miłości do niej - wyznał.

Serio? Teraz mu się zebrało na takie zwierzenia? I że co? Ja mam go teraz słuchać?

            - To chyba dobrze - wykrztusiłem drętwo.

Nie. Nie. Nie. Nie będziemy rozmawiać o miłości! Nie! To ostatni temat, o jakim możemy porozmawiać. Nie rób mi tego, Michael, proszę…

- To wspaniale! Na jej punkcie mogę szaleć do końca życia coraz bardziej i bardziej - i po co moje błagania i modlitwy, jak i tak blondyn ich nie respektował?

- I tak już jesteś wystarczająco nienormalny… - pisnąłem, chcąc jak najszybciej skończyć tę konwersację.

- Przestań być taki zgorzkniały, do cholery, Kraft! - oho, chyba wyczuł… To teraz się zacznie. Znowu. Jak ja nienawidzę takich momentów. A za każdym razem trzeba to przejść jak grypę.

- Nie jestem zgorzkniały - zacząłem się znów bronić.

To dobre, czy tragicznie, że zawsze działaliśmy według jednego schematu?

            - Znowu będziesz się wyżywał na całym świecie?

- Nigdy nie przestałem się wyżywać - przewróciłem oczyma.

Już wiem do czego zmierza ta beznadziejna rozmowa…

- Jesteś beznadziejny, do cholery! - tak samo jak nasza rozmowa. Już przed chwilą o tym wspominałem. – Będziesz udawał teraz wielce zranionego i cierpiącego, ale było na to lekarstwo! Trzeba było normalnie powiedzieć wszystko, a nie teraz zgrywać pokrzywdzonego!

- O czym miałem powiedzieć? I komu? - zmarszczyłem brwi.

O co mu chodzi tym razem?

            -Annice! Nie udawaj, że nie wiesz! Albo że ja nie wiem, bo być może jestem głupi, ale na pewno nie ślepy! - i co on tak wrzeszczy?

- O czym miałem powiedzieć Annice? - nie będę na niego wrzeszczeć, ale…

Cholera, trudno jest mi już wytrzymać!

            - O tym, że krowy latają, cholera! - a założysz się, że niektóre potrafią? – No, jasne, że o tym, że coś do niej czujesz!

- Ale ja do niej nic nie czuję! - teraz mnie już sprowokował. Nie wytrzymałem i nie zamierzam już tego robić. O, nie.

            - W takim razie jak to wytłumaczysz?

- Nie mam nic do wytłumaczenia. Na pewno nie tobie - podniosłem się na równe nogi, mierząc blondyna wzrokiem z góry.

Muszę sobie zapamiętać do końca życia, że kolor włosów nie kłamie. Jego mózg serio przestał się bronić, patrząc na tę jego głupkowatą łepetynę.

- Sam zaprzepaszczasz swoje szanse, ale wyżywasz się na wszystkich wokoło! Znów taki jesteś! Masz w dupie wszystko i wszystkich, nawet najlepszych kumpli! Ogarnij się, bo wreszcie kiedyś zostaniesz sam!

- Może ja chcę zostać sam! - krzyknąłem, zmierzając już w stronę drzwi.

 Nie chcę tu być. Nie chcę tego słuchać. Nie chcę, żeby to powróciło…

            - Powiem ci jedno… - nie chciałem, a mimo to słyszałem jego donośny głos jeszcze w przedpokoju. - Ta twoja miłostka do Theresy jest, po prostu, żałosna!

 Annika

            Jestem… w sumie sama nie wiem, gdzie jestem dokładnie. Wiem tylko, że to istne królestwo i ledwo wypuszczam powietrze, szepcąc cicho: „wow”. Nie wierzę, że tu jestem. Nigdy wcześniej nawet bym o tym nie pomyślała.

            Moje oczy lustrują w końcu dokładnie biały budynek z wieloma, wieloma oknami. Była to co prawda dwupiętrowa willa, gdzie na samej górze znajdował się balkon z – prawdopodobnie - ogromnym tarasem. Naprzeciwko wejścia, da się zauważyć… tak! To basen. Na dodatek cały podjazd wyłożony jest białym brukiem, a po bokach, wśród wielu drzew, znajdowały się ławeczki.

            Uhu, czyli że nawet tutaj chętnie obcują z naturą? No, to się zdziwiłam… No, nic. Na pewno mnie się przyda ta zieleń, pośród tych przytłaczających luksusów…

Czy ja brzmię normalnie?

            Wzdycham głośno i ruszam przed siebie. Czas stawić czoła wszystkim strachom i je przełamać.

Rany… Ależ ja mądrze brzmię! Aż sama siebie nie poznaję.

            Pierwszy krok, drugi, trzeci… Nawet się nie chwieję! Pękam z dumy! To co? Teraz decydujący ruch!

 Popycham z siłą ogromne, białe drzwi i kolejny raz spływa na mnie magia tego miejsca i to przeraźliwe bogactwo, do którego przeraźliwie nie pasuję…

            Rozglądam się dookoła.

Pełno tutaj ludzi, a w środku panuje drażliwy rumor. Chciałabym krzyknąć, zwrócić na kogoś uwagę, żeby ten ktoś powiedział mi, co robić dalej, ale język stanął mi kołkiem w gardle. To się nazywa odwaga…

            Nikt nie zwraca na moją skromną osobę nawet najmniejszej uwagi. Nic. Zero. Zresztą… czego ja się spodziewałam? Że będą mnie tu witać chlebem i solą? Pfff…

Ruszam dalej, trzymając w ręce zmiętą karteczkę z adresem oraz numerkiem pokoju, w którym miałam teraz mieszkać. Zmierzam w stronę świecących schodów z marmuru, narażając się na zawistne spojrzenia dziewcząt, które zgromadziły się tutaj w tym samym celu, co ja. Nie wiem, co mną kieruje, więc zatrzymuję się i nadal gapię jak głupia.

To wszystko jest tak wielkie, monumentalne, bogate… Takie nie moje…

            Zaciskam mocno pięści, tak, że bieleją mi kostki, a paznokcie boleśnie wbijają się w dłoń. Oddycham spazmatycznie i już wiem, że sama do niczego nie dojdę. Rozglądam się wokół siebie.

            Znalazłam. Idę w stronę brunetki, która samotnie opiera się o filar kilka metrów od schodów.

Muszę kogoś mieć przy sobie. Muszę. MUSZĘ. Inaczej się złamię i… ucieknę. A mam dosyć ucieczek, więc do czegoś takiego dojść nie może.

            - Cześć - zagadnęłam niewinnie, uśmiechając się nieśmiało do czarnowłosej. - Szukam pokoju numer 27, wiesz może jak tam dojść?

            Dziewczyna lustrowała mnie swymi czarnymi tęczówkami, po czym pocmokała swymi ognistoczerwonymi ustami, przemawiając w końcu:

            - Nie widziałam cię tutaj nigdy wcześniej.

- Bo… to dlatego, że ja… no, jestem nowa w branży - to takie krępujące. Przecież jestem w tym więcej niż zielona!

            - Sofie - wyciągnęła przed siebie dłoń, którą po chwili lekko uścisnęłam.

- Annika - przedstawiłam się, obserwując okrągłymi oczyma dziewczynę przede mną.

I że ja mam się z nią mierzyć? Przecież to jakiś absurd. Ona jest taka piękna, wyrazista. Ma wszystko, czego nie mam ja.

- Chodź, zaprowadzę cię do pokoju - powiedziała swoim skrzekliwym głosem, umiejętnie mnie wymijając.

- Ty pewnie jesteś już obeznana w tym wszystkim, prawda? - nie wiem po co pytałam, jak wiedziałam i… szczerze, bałam się odpowiedzi, choć była oczywista. A jednak. Jednak miałam nadzieję, że ktoś znajduje się jeszcze w takiej samej sytuacji, jak ja…

- Zajmuję się modelingiem od szesnastego roku życia - odpowiedziała, gdy wspinałyśmy się już w górę. - A ty? Jak tu się dostałaś?

            „A, wiesz… Facet, który na mnie leci i z którym jestem w udawanym związku, przez swoje znajomości i dojścia zaoferował mi świetlaną karierę modelki”- to chyba nie brzmi dobrze, co nie?

            - Ktoś raz powiedział mi, że mam predyspozycje, więc postanowiłam spróbować. Dostałam się na te castingi tutaj, zatem czemu nie spróbować? - skłamałam szybko, przełykając po tym głośno ślinę.

Ugh, nie znoszę kłamać…

            - Predyspozycje być może masz, ale bez odpowiedniej psychiki niczego tutaj nie zdziałasz, maleńka - powiedziała, skręcając jednocześnie w wąski, ciemny korytarz.

- Co masz na myśli? - zatrzymałam się w miejscu, patrząc na brunetkę źrenicami, które kształtem miały prawo przypominać pytajnik.

- To nie jest kolorowy świat. Tutaj nie istnieje coś takiego jak przyjaźń czy nawet jakieś koleżeńskie relacje. Każdy walczy o swoje - spojrzała na mnie przez ramię. - Nie myśl, że i my się zaprzyjaźnimy, bo to wręcz głupie myślenie.

            Rozwarłam lekko usta, by coś powiedzieć, lecz jak szybko je otworzyłam, tak szybko zamknęłam.

Co można powiedzieć w takiej sytuacji? Nic… Ona ma rację.

            - Widać gołym okiem, jak się tutaj dostałaś. Mała blondyneczko, radzę ci dobrze przemyśleć czy na pewno dasz radę - dopowiedziała, po czym zatrzasnęła się w pokoju z numerem 26.

            Yhym… To dlatego mnie tutaj zaprowadziła - bo sama mieszka tuż obok i zwyczajnie szła w tym samym kierunku.

Nie wiem czemu, ale czuję rozczarowanie. Gorzkie rozczarowanie i nie jestem pewna czy umiem przełknąć tak paskudną pigułkę.

            Poprawiam włosy, po czym popycham z siłą białe drzwi, za którymi znajdował się pokój, który miałam dzielić jeszcze z jakąś lokatorką…

No, cudownie. Kolejny stres, bo jaka może się okazać ta osoba, na którą będę po prostu skazana?

            Wpadłam wreszcie do środka i to, co zobaczyłam…

Nie… Ja nie umiem tego opisać.

Zasłoniłam ręką usta, aby nie wydać z siebie pisku, co byłoby bardzo prawdopodobne, znając zwłaszcza mnie…

            Teraz wiem już wszystko. Cała fala odczuć uderzyła o mnie niczym fale morza o piasek, podczas sztormu. To piękne, bajkowe miejsce, lecz bynajmniej nie mieszkają tutaj księżniczki. Wszystko powinno być tutaj wyniosłe i – jak w baśniach - oblane dobrocią. Powinno, a nie jest. To tylko pozory. Sztuczne jest tu wszystko, dosłownie. Pełno fałszu, nienawiści i niezdrowej konkurencji. To miejsce najgorsze, jakie można sobie wymarzyć. To nic, że ciało odczuwa przyjemności, dusza cierpi nieludzkie katusze…

            - Co ty, do cholery, robisz?! - krzyknęłam, nie panując już nad sobą. 

Stefan

                Jak tu dalej żyć, skoro nie mam już nawet o czym śnić? Nie wiem czemu, ale znów otacza mnie tylko ciemność. Dosłownie, jak i w przenośni.

            Ale… tak jest najlepiej. W ciemności nie widzę tego wszystkiego, co mnie otacza, a czego szczerze nienawidzę. Nie chcę, żeby tak było. Chciałbym żyć normalnie, ale nie umiem.

            Chowam twarz w dłoniach, siedząc pośród egipskich ciemności na kanapie we własnym salonie. Tym oziębłym, sztywnym, od którego dostaję tylko po twarzy. Chciałbym się wypłakać, chociaż to tak niemęskie, ale… jednak jest coś, dlaczego tego pragnę. Mam dziwne marzenia.

            W głowie szumią mi miliony cholernych myśli, z których każda podpowiada mi coś innego. Przed oczyma pojawia mi się Michael, Annika, kumple z kadry, rodzina i… NIE! Cholera, nie! NIE! Jej nie może tu być, NIE! NIE ZGADZAM SIĘ, NIE!

            Zaciskam mocno powieki, lecz to nie pomaga. Widzę jeszcze wyraźniej te obrazy. Chwytam ozdobne poduszki, które leżą nieopodal mnie i miotam nimi z całej siły o podłogę. Kiedyś to przynosiło ukojenie. Dziś to nie pomaga. Wręcz przeciwnie. Paradoksalnie potęguje ból, tylko… jak to możliwe? Czyżbym stał się już na niego odporny?

            Nagle słyszę dzwonek do drzwi. Nie panuję nad sobą i biegnę w stronę wejścia. Otwieram pośpiesznie drzwi, jakby od tego zależało moje życie… nie, stop. Gdyby od tego zależało moje życie, nie otwierałbym ich w ogóle, więc to chyba złe porównanie.

            Podnoszę wzrok, lecz widzę nieznajomego mężczyznę przed sobą. Nawiązujemy kontakt wzrokowy. Jego ciemne tęczówki wydają się być stosunkowo przyjazne. Zastanawia mnie czy w moich też widać teraz obłęd…

            To szatyn, nawet wysoki, a na pewno wyższy o kilkanaście centymetrów ode mnie. Ma bladą cerę, a na jego czoło wkradło się teraz kilka zmarszczek.

            - Cześć. Przepraszam za najście, ale muszę wiedzieć, czy tutaj mieszka Annika Herz?

 Wypuściłem głośno powietrze z ust, patrząc na niego okrągłymi oczyma.

- Słyszałem, że tutaj… yyy… zatrzymała się, a bardzo zależałoby mi na kontakcie z nią.

źródło: google grafika

 Witam serdecznie! ;*
Ojj... Dziś zjawiam się nieco później, ale jednak udało mi się coś dodać! :) 
Ech, Was też tak wykańcza ta szkoła? ;c Naszczęście nie muszę niczego poprawiać, zatem... jeszcze tydzień takiej harówki! Tak, my jeszcze w przyszłym tygodniu mamy sprawdziany xD  
A jak tam u Was? ;*
A jeśli chodzi o opowiadanie... No, to chyba wiecie wszystko, co? :D A przynajmniej to,co na razie powinno być Wam znane! ;*
Buziam! ;*