~ Rozdział dziewiąty

Każdy z nas boi się nieznanego.

Każdy z nas daje się ponieść emocjom.

Każdy z nas, tak czy siak, potem wraca do siebie.

A mawiają, że każdy z nas jest inny, prawda?

Nie.

Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi…

Annika

Boję się jak cholera, ale co poradzić? Całe życie nie można się bać.   Zresztą, czy ja mam coś do stracenia? Nie. Wiem, że dobijam samą siebie, ale to lepsze niż nieustanne okłamywanie siebie samej.      

            Patrzę na łóżko, walizkę oraz porozrzucane wszędzie ubrania.

 I pomyśleć, że przybyłam tutaj tylko w szarym dresie…          

            Stoję jak sparaliżowana, patrząc na to, co mnie czeka. Nie umiem sobie tego wszystkiego wyobrazić.

Przecież ja sobie nie dam rady. Ja się do tego zwyczajnie nie nadaję. Nie znam się na tym. Nie umiem!

Ale… to szansa. Ogromna szansa. Dla mnie. Tylko dla mnie…

            Ruszam zatem w stronę łóżka i powolnie zaczynam układać wszystko w czerwonej walizce.

Pierwsza bluzeczka, teraz jakieś spodnie, o, teraz wpadła mi w ręce jakaś bluza, ale… nie daję rady.

Rzucam wszystko byle jak do walizki i siadam obok niej, chowając twarz w dłoniach.

            Dlaczego wątpliwości tak bardzo ranią? Czemu w taki sposób dokuczają? Przecież to nielogiczne. Nie w mojej sytuacji, zwłaszcza, kiedy nie mam zupełnie nic do stracenia.

            Wstaję i nerwowo zaczynam krążyć wokół pokoju. Mam ochotę rozwalić dosłownie wszystko, co znajduje się w moim zasięgu. Nawet samą siebie.

Tak, wówczas byłoby najłatwiej.

Otwieram okno i podpieram się na rękach na parapecie. Jest zimno i to mnie cieszy. Zamykam oczy i chcę czuć jedynie to zimne powietrze na swojej skórze, nic więcej. Chcę się orzeźwić, odpocząć choć na chwilę, na jeden, krótki ułamek sekundy.

 Czy to aż tak wiele?

            - Annika… - usłyszałam za swoimi plecami ściszony głos Stefana.

            Odwróciłam się na pięcie, patrząc na niego pustym i przerażonym wzrokiem.

Przy nim chyba jednak nie umiałam udawać, mimo wszystko…

- Michael przyszedł się pożegnać.

- Aaa… - pokiwałam głową .- Już schodzę na dół - wykrztusiłam, po czym zamknęłam okno i powędrowałam śladami Stefana do salonu, gdzie czekał na mnie uśmiechnięty Michi razem ze swoją ukochaną.

            Przylepiłam do twarzy sztuczny uśmiech. Teraz w końcu mi się przyda…

- Tak mi miło, że przyszliście - powiedziałam, jednocześnie krzycząc w duchu: „Musicie potęgować ten ból?!”.

- Pamiętaj, że trzymamy za ciebie kciuki! - wykrzyknęła z radością dziewczyna, rzucając mi się na szyję.

Odwzajemniłam gest, zamykając powieki, aby nie wypuścić spod nich ani jednej łzy.

- Dzięki - wykrztusiłam, spoglądając tym razem na blondyna, który zbliżał się do mnie z rozwartymi ramionami.

- To co, mała? - zatrzymał się tuż przede mną, świdrując moją osobę swym wzrokiem. - Pokaż wszystkim na co naprawdę cię stać! - przygarnął mnie do siebie, chcąc tym samym przekazać mi całą swą energię.

Szkoda, że dosyć miernie mu się to udało…

            Stoję teraz przed parą i panuje dziwna cisza.

Yyy… Może powinnam coś powiedzieć? A chyba powinnam, tylko co? Nie mam na nic siły. Nie wysilę się nawet na jedno słowo, które musiałoby być kłamstwem, aby ich nie dezorientować i nie martwić…

            - To my już pójdziemy. Pewnie masz jeszcze sporo rzeczy do upchania w za małej walizce - powiedziała dziewczyna, witając na ustach subtelny uśmiech.

Zakładam, że on też miał mi podarować odrobinę pozytywnego nastawienia…

Dzięki, Claudia. Bez obrazy, ale nie wytrzymałabym z wami kolejnych pięciu minut.

            - Trzymaj się, mała - rzucił na pożegnanie Michi, który w tej chwili dreptał za swoją ukochaną w stronę drzwi.

            Zostaliśmy takim sposobem sami. Ja i on. Annika, Stefan. MY.

            Brunet stoi przede mną i lustruje moją sylwetkę uważnie swym twardym, a zarazem zimnym, wzrokiem, do którego zdążyłam się z czasem przyzwyczaić. Wiem, że przed nim nie jestem w stanie udawać. Nie wiem dlaczego tak jest, ale nie umiem tego zmienić.

            Moje oczy momentalnie pokryły się drobnymi łzami, nad których napływem nie miałam kontroli. Czuję, że drżę i nie umiem nad tym czymś zapanować. Jego wzrok sprawia, że wszystkie złudzenia i kłamstwa rozpływają się…

Jest jak czarodziej. Czy i on zdaje sobie sprawy ze swojej niezwykłej mocy?

            - Przytul mnie… - wyszeptałam, ledwo tłumiąc w sobie szloch. - Proszę…

- Annika - on również zachował swój ściszony głos. - Nie musisz tego robić… - dodał, gdy trzymał mnie już pewnie w swoich ramionach.

- Muszę, Stefan - tyle czasu sobie to wmawiałam, że aż sama w to uwierzyłam.

- Nieprawda. Nic nie musisz - mistrz argumentacji.

- Ja, po prostu, boję się tego, co mnie tam czeka. Zupełnie się na tym nie znam, nigdy nie miałam z tym do czynienia… - wyznałam, odrywając się od skoczka.

Znów patrzy w moje oczy, jakby czegoś w nich szukał. To takie przytłaczające…

            - W takim razie ci się uda - oho, stary, zgorzkniały i do bólu oschły Stefan do mnie wrócił.

- Przestań! Jesteś okropny, kiedy się tak zachowujesz! - uderzyłam pięścią o jego twardy tors. - Cholera, zawsze taki musisz być?! Raz jesteś przyjacielem, a drugi - gburem nie z tej Ziemi!

- Najwidoczniej muszę! - on również podniósł teraz głos.

- Nie mam już do ciebie siły! Nie wiem, jak powinnam się przy tobie zachowywać, co mówić, a co nie! Nic nie wiem!

- W takim razie chyba podwójnie się cieszysz z wyprowadzki, do cholery!

- Nie krzycz na mnie, do diaska! - ja mogłam krzyczeć, on nie. I niech tak zostanie!

- Mogę! Jestem we własnym domu! - odbił umiejętnie piłeczkę.

- Masz rację! Cieszę się, bo to nic przyjemnego znosić takiego gbura, jak ty na co dzień!

- A jedź, proszę bardzo! - jego tęczówki płonęły żywym ogniem. - Tutaj na pewno nikt nie będzie za tobą płakać!

- Super! - wykrzyknęłam, odwracając się szybko na pięcie.

- Fantastycznie, wręcz! - rzucił za moimi plecami.

- Wyśmienicie! - przekrzyczałam go, znajdując się już na schodach.

- Świetnie! - na to już nie odpowiedziałam, gdyż zatrzasnęłam za sobą drzwi do pokoju, po czym oparłam się o nie, kolejny raz przymykając swe powieki.

            Co ja znowu narobiłam? Ot, taka pożegnalna kłótnia…

 No, ale czy tego nie można zrozumieć? Przecież z nim się nie da w normalny sposób! Kiedy coś mu się tylko nie spodoba, od razu staje się oziębły, a bywa także, że chamski. Tego nie można znieść na dłuższą metę… Nie wtedy, gdy emocje sięgają niemalże zenitu…

            Teraz jednak żal zamienia się we wściekłość i furię.

Otwieram oczy, z których wyparowały już łzy i podnoszę się na równe nogi. Podchodzę do walizki, szybko i niedbale wrzucam do niej wszystko, co leży w zasięgu mojego wzroku, zapinam ją i ciągnę za sobą. Chcę jak najszybciej się stąd wydostać. Teraz nawet strach rozpłynął się w morzu żywych emocji.

            Niezdarnie włóczę za sobą walizkę na schodach, czując, że na twarzy płonę ze złości. Machinalnie odwracam głowę w stronę salonu, lecz jego tam nie ma. Westchnęłam z ulgą w duszy. Opatrzność jednak nade mną czuwa.

            Zatrzymałam się na środku salonu, rozglądając się po mieszkaniu, w którym spędziłam ostatnie miesiące. Żyłam tutaj jak księżniczka, teraz trzeba to wszystko opuścić… Cholera, jednak sentyment zostaje…

            Na samą myśl, czuję na swej skórze nieprzyjemne dreszcze. Nie ma co dłużej tego wszystkiego przeciągać. Chwytam rączkę walizki i ciągnę ją za sobą, przełykając po drodze gorzkie łzy, które w niewiadomym momencie nagromadziły się pod moimi powiekami. Podnoszę głowę i kroczę przed siebie, nie rozglądając się na boki, aby przypadkiem nic nie wpadło mi w oczy i nie pobudziło kolejnych wspomnień…

            - Przepraszam - nagle jakieś mocne ramiona zamykają mnie w swoich sidłach od tyłu. To nie „jakieś ramiona”. Znam je i to doskonale… - Nie umiem być inny…

- Wiem - odpowiedziałam, stojąc w bezruchu, jak sparaliżowana.

- Dlaczego płaczesz? - spytał, gdy dostrzegł, iż pojedyncza łza uwolniła się spod spętanych przeze mnie kajdan.

- Nie wiem - wydukałam.

 Brunet spojrzał na mnie i spływającą po moim policzku łzę, otarł swym kciukiem.

- Pamiętaj, że masz gdzie wrócić - położył swą dłoń na moim ramieniu.

- Będę pamiętać - wyszeptałam ze szklącymi oczyma. – Stefan? - spojrzał na mnie.

- Tak?

- Już za tobą tęsknię… - wykrztusiłam, przytulając się do chłopaka.

            Chyba nie umiałam okłamywać dłużej samej siebie, że umiem się tak po prostu z nim pożegnać. Przecież zżyłam się z tym durniem, który ma w sobie jednak przebłyski cudownego z natury człowieka… To nic, że swą przeważającą naturą istnego pacana odpycha mnie od siebie raz za razem. Jego nie da się od siebie siłą odepchnąć…

            - Ja też, Annika…

Źródło

 Hej! <3
Sama nie wiem, co mi to wyszło ani skąd się ten pomysł wziął (ale o tym przekonacie się potem, Skarby :*), ale coś jest, ha! :D 
Dziękuję za masę napędzających słów pod poprzednim rozdziałem! One naprawdę wiele dla mnie znaczą! <3 Dlatego też każdego bym prosiła, aby zostawił chociaż najkrótszy komentarz, nawet kropka w komentarzu by mi w zupełności wystarczyła. Tak, bym wiedziała, że jesteście! Naprawdę Was potrzebuję, zwłaszcza teraz. ;* 
Kocham! ♥