~ Rozdział ósmy

Nie masz kontroli nad uczuciami.

Raz zranione, już na zawsze pozostaną krwawiące…

Stefan

            Nie wiem czemu, ale ten idiota u mojego boku zaczyna mnie drażnić. Żre tę zapiekankę, jakby zaraz miała mu uciec z talerza… albo nie! Lepiej! Jakby Claudia miała zaraz stanąć w drzwiach.

            Ciekawe, czy zdaje sobie sprawę, że jest taki denerwujący, kiedy tak mlaska pod nosem.

 Na dodatek ma asymetryczną twarz. Nie zauważyłem tego wcześniej. Dziwny z niego człowiek, tak w ogóle.

Znów zapomniałem, czemu się z nim zadaję? A, nie. Powiem więcej - czemu się przyjaźnię z tym facetem?

            - A tobie co? - zwrócił ku mnie swą asymetryczną twarz. - Gapisz się we mnie jak sroka w gnat.

- A nic - wzruszyłem ramionami. - Masz niesymetryczną twarz - nie wytrzymałem, musiałem powiedzieć.

Blondynkowi widelec upadł z wrażenia.

A myślał, że jest taki idealny… Całe życie w błędzie.

            - Że co? - wybałuszył oczy, jak nigdy wcześniej. - Stary, ty się dobrze czujesz?

- Nigdy nie czułem się lepiej. Spójrz tylko na prawo - wskazałem na komodę, gdzie nadal spoczywała moja Kula.

- Przestaniesz się kiedykolwiek w życiu tym przechwalać? - przewrócił oczyma.

- Kiedyś być może… Dopóki nie zdobędę złotego medalu na igrzyskach. Wtedy będę się z nim nawet kąpał, nie mówiąc o dręczeniu ciebie.

- Dzięki. Prawdziwy z ciebie przyjaciel - burknął. - Muszę powiedzieć Annice, żeby uprzedzała mnie, kiedy idzie na randkę, żebym przypadkowo nie wpadł do ciebie. Robisz się wtedy z lekka drażliwy.

- Mózg przestał się całkowicie bronić, blondynku? - zmarszczyłem brwi.

- Mówię poważnie - skończył jeść, po czym oparł się na miękkim oparciu sofy. - Opowiadasz mi tu jakieś bzdety o tym, że mam asymetryczną twarz, jak normalnie by cię to nawet nie obeszło.

- A jaki to ma związek z Anniką?

- Taki, że nie masz co zrobić ze sobą, kiedy jest z tamtym facetem i zajmujesz się mną i moją niesymetryczną twarzą! - niemalże pisnął.

A co? Nawet pooglądać własnego przyjaciela sobie już nie można?

            - Świrujesz - podsumowałem, znów wygodnie lokując nogi na stoliku.

- Ale przez tyle czasu ze sobą mieszkacie i… nic? 
 Spojrzałem na niego zdezorientowany.

- A co miało być?

- No, wiesz co! - teraz to on wyłożył nogi na stół.

Zaraz… to MÓJ dom. A czy ja mu na to pozwoliłem?

- Nie, nie spałem z Anniką - nie dziwię, że niektóre kobiety unikają facetów. Przecież faceci są okropni. A przynajmniej niektóre felerne przypadki. Eksponat A) siedzi tuż koło mnie.

            - Nie mów mi, że cię nie kręci, bo ci nie uwierzę! - pisnął cienko.

- To mi nie wierz - burknąłem pod nosem, zmieniając kanał.

- Facet! Ona niedługo znajdzie sobie kogoś!

- Już sobie znalazła, skoro poszła na randkę - poprawiłem go z obojętnością w głosie.

- Dobrze ci się chociaż z nią mieszka? - chyba zbyt szybko i gwałtownie ostudziłem jego zapędy, bo wtopił się w kanapę i niczym małe dziecko wydymał usta.

No, o co on się ciska?

            - Dobrze. Mam dobre jedzenie - wytknąłem specjalnie.

Ależ ja jestem wredny… Cóż, ale lubię to.

- Nadrabiam czymś innym - bąknął nadąsany, wywołując tym samym uśmiech na mojej twarzy.

Ale on się wścieka o jedzenie…

            - Mam więcej kwiatów w mieszkaniu niż ty - po co ja to w ogóle powiedziałem?

- No i…? - on zastanawia się chyba nad tym samym, co ja.

- Mam weselsze mieszkanie - ukierunkowałem go na właściwy tok myślenia.

Chyba właściwy…

- No, w sumie… - zamyślił się.- Czyściej też masz. Annika to pedantka, prawda?

           - Prawda - przytaknąłem. - Non stop lata tutaj z mopem albo, co gorsza, każe mi popylać z tym zakichanym mopem.

         - Hahah, a ty oczywiście słuchasz? - zaraz mu wypomnę te ziarna, na które namówiła go Claudia.

- Inaczej nie będzie kolacji - wzruszyłem ramionami, jakby pogodzony z własnym losem. - A cholernie dobrze gotuje - przyznałem z kwaśną miną.

            O, fuck. Niepotrzebnie zaś wspominałem o jedzeniu. Patrzy teraz na mnie jak mały szczeniak, którego zabrano od matki.

No, w zasadzie… Mamy podobieństwo. Szczeniak, któremu odebrano miskę.

            - I za każdym razem śpiewa pod prysznicem. Każdego ranka budzi mnie jej śpiew, mimo że mój pokój nie sąsiaduje z jej łazienką - opowiadałem z uśmiechem na ustach. - Chociaż… tak w ogóle, to ona cały czas śpiewa. Przy gotowaniu, przy malowaniu paznokci, nawet przy czytaniu czasem…

            Blondyn wpatruje się we mnie, jak sroka w gnat.

Nie wiem dlaczego, ale mam ochotę kontynuować, więc to robię:

            - Na dodatek, to czysty dyktator, zamknięty w takiej niewinnej blondynce. Goni mnie cały czas do prasowania. Nie chcę nawet myśleć, co będzie teraz, kiedy skończył się sezon i będę wcześniej w domu… Poza tym, nawet nie masz pojęcia, jak ta dziewczyna umie kląć! Włącz jej jakiś mecz, to nauczysz się innych przydatnych określeń, serio. Sama miała kiedyś styczność ze sportem. Trenowała gimnastykę, ale skończyła, bo stwierdziła, że w gimnastyce jest zbyt mało emocji i to zdecydowanie nie dla niej. Pomyślałbyś?

            Nadal lypi się na mnie okrągłymi oczyma.

            - Halo! - klasnąłem mu dłońmi przed oczami. 
            Zamrugał kilkakrotnie, całkiem zdezorientowany. 
            - Niezły zawias cię chwycił.

- Cały czas o niej opowiadasz! - wykrzyknął, jakby był już pewien, że to on ma rację.

- Zaraz mnie szlag z tobą trafi! - wykrzyczałem mu prosto w twarz.

Ot, taki akt bezradności. Bo ileż mu można tłumaczyć?!

- Mam się zamknąć w sobie, żebyś wiedział, że wszystko jest ok?!

- Cholera, nie! Ale nie wmawiaj mi, że nie! Widzę przecież, jak ci się gęba nie zamyka, kiedy o niej gadasz! - teraz to jemu micha się cieszy.

Nie nadążam za tym facetem!

- Przesadzasz, jak zwykle zresztą - zacisnąłem mocno zęby.

Znowu nie wiem, co się ze mną dzieje. Wszystko odbieram jak atak. To absurd, prawda?

            Uspokój się. Uspokój się, Stefan. Błagam, nie pozwól wrócić temu świństwu. Zbyt długo zalegał ci na duszy…

            - Srututu. Wpadłeś, po prostu - teraz on udaje urażonego.

- Tak, wpadłem - przyznaję w końcu z niechęcią.

            Słyszę wokół śmiechy.

Nie, one nie są urzeczywistnione. Nie są prawdziwym tworem. One są tylko i wyłącznie w mojej głowie. To one toczą teraz o mnie bój. To jedne z nich naigrywają się ze mnie, a drugie – w drugim kącie – płaczą nad moją żałością.

            Nie wytrzymam. Nie wytrzymam. Nie wytrzymam. Nie dam rady!

            - To rusz w końcu tyłek i zrób coś z tym! To nie takie trudne przecież - mówił już z większym poruszeniem.

            - Jest tylko mały problem…

- Jaki?- zmarszczył brwi.

- Osobą, którą kocham, nie jest bynajmniej Annika.

- Ale… że… nadal? 
 Te duchy nadal siedzą w mojej głowie. Toczą walkę. Tak, biją się o mnie. Z jednej strony szydercze śmiechy, z drugiej – zrozpaczone płacze.

            Mam dosyć…

- Nadal - odpowiedziałem, pocierając nerwowo skronie.

            Uciszcie się. Skończcie… Miejcie litość…

            Blondyn spojrzał na mnie z politowaniem i to doskonale zasznurowało mu usta.

Wtopił się w kanapę, jakby chciał stać się niewidzialny i właśnie tak minęła nam reszta wieczoru.... w ciszy.

Annika

            - Wróciłam!!! – krzyczę zaraz po przybyciu.

Ugh, padam z nóg. Idioci są bardziej męczący, niżeli można się tego spodziewać, serio.

 Ale mam to już za sobą. Dzielna ze mnie dziewczynka, a co!

            Bezpośrednio kieruję się w stronę salonu, gdzie zastałam Michaela i Stefana.

No, i czemu mnie to nie dziwi, że siedzą jeszcze przed telewizorem?

            Podchodzę bliżej, czym szybko zwróciłam uwagę bruneta. Jego oczy na chwilę rozbłysły w stłumionej, przez światło telewizora, ciemności. 
             Uśmiechnęłam się subtelnie, kierując swój wzrok na Michaela.

Ojć, biedaczek się uśpił.

            Unoszę pytająco brew w stronę Stefana. Chyba myślimy o tym samym…   Siadam zatem na kolanach Michaela, kładąc zimną dłoń na jego policzku. Zbliżam usta do jego ucha, zaczynając, zmysłowym szeptem, wymieniać:

            - Tofu, kotlety sojowe, kiełki, pestki…

- Matko moja! - zerwał się blondyn.

 Ależ musiał przeżyć szok, kiedy zobaczył mnie tak blisko swojej twarzy.

- Nie, tylko Annika, Michi - cmoknęłam go w policzek, a wtedy jego oczy stały się jeszcze większe niżeli spodeczki.

-A to co było?- wykrztusił ledwo.

- Na pożegnanie- wyjaśniłam krótko i zwięźle.

- Ale ja jeszcze nie idę!- powiedział dziwnie ożywiony.

- Zostaje pewnie tylko ze względu na śniadanie - przewrócił oczami Stefan.

- Idziesz, idziesz - odpowiedziałam z pewnością, ciągnąc go za rękę, by pomóc mu jakoś zwlec się z tej kanapy. Zapuścił tam korzenie czy co? – Claudia się martwi iii… sorry, że to powiem, ale mam cię, facet, już dosyć- wypuściłam z szerokim uśmiechem na ustach.

            Zerwał się na równe nogi,  bacznie mnie obserwując.

- My się jeszcze policzymy, mała! - dźgnął mnie w żebra, po czym ruszył leniwie w stronę drzwi. - Żegnam wszystkich! - rzucił, będąc już na korytarzu.

            Spoglądnęłam na Stefana. Nawet nie drgnął od kiedy zostaliśmy sami w mieszkaniu.

 Nie wygląda mi to dobrze…

            Także opadam na miejsce tuż obok niego, przyglądając mu się uważnie, nie przerywając ciszy.

            - No, co? - odezwał się, czując najwyraźniej mój intensywny wzrok na swej osobie.

- Nic - wzruszyłam ramionami, nie przerywając swych obserwacji. - Coś się stało?

- Nie - odpowiedział zdawkowo. - Jak randka? - czyli bawimy się w kotka i myszkę.

- Nudna jak flaki z olejem - przewróciłam oczyma, ciężko wzdychając. - Ledwo przełknęłam kolację przy tym bufonie, a z połowy filmu zwiałam, bo już dłużej nie mogłam wysiedzieć, wdychając te jedno zanadto intensywne, krztuszące mnie perfumy!

- Miłość to podobno zaakceptowanie nawet perfum - bąknął niezrozumiale.

- Jaka miłość? - uderzyłam lekko pięścią o kanapę. - Syn szefa cały czas coś do mnie ma. Gdybym odrzuciła te jego zaloty, wiadomo, że wywaliłby mnie na zbity pysk, zwłaszcza, że w ostatnim czasie redukują etaty…

- I tak nie lubisz tej pracy - pierwszy raz dzisiejszego wieczoru na mnie spojrzał.

- Ale ważna jest dla mnie ta praca… Wreszcie zaczynam samodzielnie raczkować, a przez jakiegoś kretyna z nadętym ego mam ją stracić?! - pisnęłam, podnosząc się gwałtownie z kanapy.

- Więc umówiłaś się z tym „kretynem z nadętym ego”. Mądrze - potakiwał z udawanym politowaniem.

 No, co za człowiek! Nie wiem czy go coś dziś ugryzło, czy jest jakiś dziwnie smutny. Nie umiem go rozgryźć. Chyba nigdy nie będę umieć… Może to Michael mu coś powiedział? Nie, to niemożliwe… Nie uraziłby go. Chyba…

Ale z drugiej strony, skąd ta nagła zmiana nastroju? Czemu znowu stał się tak gruboskórnym gburem? Niby mi tego nie okazuje, ale ja to czuję na własnej skórze…

Nie chcę z nim już dziś rozmawiać. Mam dosyć wszystkich. Życia, świata i wszystkiego innego. Uciekam, bo to chyba najlepsze wyjście z każdej sytuacji.

- Jest już późno, idźmy spać - zarządziłam, uciekając już od tematu swojej beznadziejnej randki. On i tak nie chce tego słuchać…

Nie wiem czemu, ale czuję się odrzucona. Dziwnie mi z tym, bo wcześniej nigdy taki nie był. Interesowały go moje sprawy, chciał mi pomagać. Dziś był zupełnie obojętny i… zimny. Zanadto chłodny i szorstki i właśnie to mnie bolało…

- Jeszcze trochę posiedzę - odparł.

Ja z kolei odwróciłam się na pięcie i skierowałam zwartym krokiem w stronę swojego pokoju. Marzę o łóżku, tylko i wyłącznie… Nic więcej. Sen moim zbawieniem!

- Annika… - zatrzymał mnie.

Przystanęłam, zerkając  przez ramię na bruneta.

- Hm?

- Pięknie dziś wyglądasz… - powiedział, co sprawiło, iż odwróciłam się nagle do niego tyłem.

Zaśmiałam się cicho, nie kontrolując własnego zachowania oraz tego, co teraz mną kieruje. Nie mogąc powstrzymać uśmiechu, pragnę jak najszybciej znaleźć się już we własnym pokoju, dlatego wykonuję szybko kroki w tym kierunku…

 

Źródło

 Hej, hej! <3
 Powoli, powoleńku wkraczamy w opowiadania. Wiem, że macie już dosyć tych nudnych rozdziałów, wiem. :( Sama mam już ich dosyć, lecz jednocześnie musicie wiedzieć, że w tym opowiadaniu nie będzie się wszystko niewiadomo jak szybko wyjaśniać. Tutaj raczej cierpliwość będzie popłacać, także moja. xD
Na razie, mam nadzieję, że się nie uśpiłyście, Kochane! <33
Buziam! ;**