~ Rozdział siódmy

Nie chcesz, ale musisz - ta reguła obowiązuje nie tylko dzieci, ale tak czy siak nie skreślaj czegoś, jeśli nie spróbowałeś.

Uwierz mi, potem będziesz żałować zmarnowanej szansy…

Trzy miesiące później…

Annika

            - Masz takie piękne włosy - wlepia we mnie te swoje brązowe tęczówki, a ja żywcem czuję, że rozbiera mnie wzrokiem.

Ugh, jak ja nienawidzę tego męskiego podejścia do życia, kobiet!

            Odwracam się, odkładając na bok płyn do mycia okien, który przed chwilą trzymałam w dłoni. Patrzę na szatyna, który opiera się o biurko, mając na ustach szelmowski i wręcz bezczelny uśmieszek.

            - W tym fartuszku także wyglądasz niczego sobie… - ciągnął.

Spojrzałam na strój roboczy.

Zielony trykocik z białymi wstawkami. Nic specjalnego. Ten facet ma dziwne i… niepokojące fetysze, serio.

            - Dziękuję, miło mi - niby przyjemnie jest dostawać komplementy, ale te były zwyczajną chamówką. A na pewno stawały się takie, gdy słyszysz je każdego dnia po kilka razy.

- Marnujesz się nam tutaj… - pocmokał po swojemu, nadal przypatrując mi się z niezwykłą intensywnością.

            Westchnęłam, kiwając niedowierzająco głową.

Tak oto możecie podziwiać przede mną osobnika płci męskiej, który wyznaje tylko jedną zasadę, a jest to tzw. zasada „Trzech K”. Kino, kolacja i… ech, słyszałam o takich prostakach, ale rzadko kiedy miałam z takimi do czynienia.

            -Wybacz, ale muszę wrócić do pracy - i chwała Bogu, że miałam taką wymówkę, bo inaczej, dosłownie, bym zwariowała.

- Tak, jasne, rozumiem - nareszcie coś zrozumiał! A już traciłam nadzieję, że posiada jakiekolwiek ślady obecności mózgu.

- Super - jęknęłam pod nosem, odwracając się tyłem do chłopaka, aby wrócić do czynności, którą wykonywałam wcześniej.

 I kto by pomyślał, że mycie okien może być tak fascynujące, kiedy uciekasz przed takim natrętem?

            - Co robisz dziś wieczorem? - no to koszmar się zaczyna…

- Nic - mogłam skłamać, wiem. Ale ja nie umiem kłamać, nawet jeśli mogłoby mnie wyzwolić to przed spotkaniem oko w oko z tym samcem alfa.

- W takim razie masz może ochotę wyjść ze mną na jakąś kolację? Może wcześniej kino, jeśli będziesz chciała? Co ty na to? - a nie mówiłam?! Kino, kolacja!

- Dobrze, z chęcią - jestem wspaniałą aktorką! Wysiliłam się nawet na uśmiech. Cóż, wyszedł trochę koślawy i sztuczny, ale… trudno.

- Podjadę po ciebie o 19.00, okey?

Założyłam ręce na piersi, tocząc wewnętrzną bitwę z myślami.

A może jednak zaraz sobie coś przypomnę i… och, wielka szkoda, ale nie będę mogła iść?

Ech, nie… Nic z tego.

- Sądzę, że 19.00 będzie w sam raz - uniosłam nieprzekonywująco kąciki ust ku górze.

 Nawet tu, nie chcę, a muszę…

Stefan   

                         

            Uff, jak to miło wrócić do domu. Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej - stara prawda się sprawdziła. Chociaż raz.

Ha! Wraca się szczególnie dobrze, kiedy w ręku trzymasz Kryształową Kulę, zarówno tę małą, jak i tę dużą.

Yeah, niech wiedzą, kto tu rządzi.

            Naciskam klamkę, ale drzwi są zamknięte. Jakież to miłe szukać wszędzie tych cholernych kluczy, kiedy niesie się ze sobą sporą ilość tobołków.

            Zatem odsuwam pojedyncze kieszonki w moim plecaku. Wyciągam niemal wszystko, o, znalazła się nawet ta niedokończona kanapka, której szukałem, ale cholernych kluczy nie ma.

Walczę dalej, nie dam się.

Odsuwam dużą kieszeń. Cholera, nie, tutaj to nic nie znajdę, jestem tego pewien… Aleee…. Nie poddam się! Do diaska, nie poddam się. Nie poddam, co nie?

Matko, kogo ja oszukuję? Zdechnę tutaj pod tymi drzwiami, nigdy nie odnajdę tych kluczy…

            - Bu! - fuck, no, na dodatek mnie straszy.

 A to bestyjka! Ładnie to tak dobijać leżącego? Właściwie, to umierającego.

            Odwracam się z szerokim bananem na twarzy. Nawet nie spostrzegłem się, kiedy przytuliłem do siebie na przywitanie smukłą blondynkę o długich włosach, która po chwili błysnęła przed moimi oczyma pękiem kluczy.

            -Tego szukasz, czyż nie?

- Czytasz mi w myślach - przyznałem niechętnie, biorąc w ręce swoje rzeczy.

            Jak miło znów ujrzeć te ściany, poczuć ten zapach i ogółem znaleźć się w końcu w moich czterech ścianach, gdzie prawie nikt nie będzie mi zawracał gitary.

Rzuciłem wszystko w korytarzu i bez namysłu popędziłem na złamanie karku do salonu.

Mhmmm, nareszcie swoja, własna, wyleżana kanapa!

            - Hola! Panie Kraft, nie zapomniał się Pan? - jak spod ziemi wyrosła przede mną postać blondynki, która patrzyła na mnie wzrokiem pozbawionym aprobaty.

Odzwyczaiłem się już od tej kontroli…

- No, dobraaa… Już idę - zwlekłem się niechętnie z kanapy, człapiąc leniwie w stronę wszystkich walizek, które byle jak porozrzucałem po korytarzu.

 Poukładałem je na kupce w salonie, po czym zajrzałem z ciekawości do kuchni.

            - Posprzątałeś już? - mówiła, krzątając się po kuchni.

- Tak, mamo - burknąłem, zajmując swe miejsce na jednym z krzeseł barowych. - Co dziś jemy?

- Ty jesz - wytknęła, obracając się na pięcie w moim kierunku. - Zapiekanka. Zrobiłam, zanim wyszłam do pracy, żebyś miał, kiedy wrócisz - taka troskliwa… Myślałby kto. A te ciężary to kazała mi tachać aż do salonu, nie patrząc na mój biedny kręgosłup!

            - A ty co? - szybko wyłapałem, że dziś będę jadł sam. - Czyżbyś dbała o linię?- dźgnąłem ją lekko w bok widelcem, gdy stanęła u mego boku.

- Kraft! Opanuj się! - pisnęła, ale z uśmiechem.

- Dobrze, już dobrze - wziąłem do buzi kęs zapiekanki. - Czuję się, jakbym mieszkał z mamą.

- Nie masz ze mną tak źle, maleńki - pomierzwiła mnie po głowie.

Rany, ileż ona mi będzie wypominała jeszcze te kilka centymetrów górowania nade mną?!

- Nie, wcale.

- Stefan… - stanęła przede mną, wlepiając we mnie te swoje ogromne, zielone oczy.- Jestem z ciebie cholernie dumna, wiesz? - zaraz… czy ona ma łzy w oczach.

- Annika…

- Nie, cicho bądź - warknęła. - Podziwiam cię, naprawdę. Nawet nie wiem, co powiedzieć… - eeeej, mała. Zaraz zaczniesz płakać, a tego nie chcemy… Na pewno ja nie chcę.

            - Annika, to ja nie wiem, co powiedzieć - wow, zabrzmiało mądrzej niż wszystkie moje myśli, które teraz huczą mi w głowie. - Przecież ja nic takiego nie…

- Ciii… - zasłoniła moje usta palcem wskazującym. - Jesteś najlepszy! I już, i jestem z ciebie taka dumna, że sobie nawet nie umiesz tego wyobrazić!

            Krępujący moment. Co mam niby powiedzieć? Przecież ja to wiem. Wiem, że jestem cholernie dobry i każdy, kto mnie zna, pęka z dumy. Ale nie wypada tak… Hue, ja taki kulturalny!

            - A u ciebie, co słychać? - odwróciłem umiejętnie kota ogonem.

- Cudownie, świetnie - rzuciła pewnie, rozglądając się po kuchni, jakby czegoś szukała. - Smacznego, Stefcio! - wykrzyknęła wesoło, wychodząc z kuchni.

 Ależ mnie zbyła. Co za człowiek… Nie mam słów do tej blondyneczki, naprawdę.

            Choć… mieszkanie z nią ma zalety. Przynajmniej w mieszkaniu jest czysto jak nigdy wcześniej i pełno w nim kwiatów.

 Tak, Annika uwielbia kwiaty. Są praktycznie wszędzie. Nie mam pojęcia, jak chce jej się je podlewać albo wymieniać wodę czy kupować nowe. Nie lepiej byłoby kupić po prostu sztuczne? Tyle kłopotów mniej.

Ale nie. Kobieca logika nie pozwala na ułatwienie sobie życia.

            Nie mam ochoty jeść sam, także wraz z talerzem staram się jakoś doczołgać do salonu. Układam się wygodnie na kanapie, tradycyjnie wykładam nogi na stolik, włączam telewizor i teraz mogę w spokoju jeść.

            Pełno mnie teraz w telewizji. Ja taki medialny, łuhu.

Swoją drogą, całkiem dobrze się prezentuję. Inni potrzebują do tego garnituru i innych jakichś tam mazideł do twarzy, a mnie wystarczy tylko taka Kryształowa Kulka.

            Patrzę teraz na nią. I pomyśleć, że chciałem zrezygnować całkowicie ze skoków…

            - Masz coś dobrego do jedzenia? - już miałem wgłębić się we własne myśli, zatonąć w wewnętrznych przemyśleniach, przeniknąć do własnej duszy, ale nie… ten błazen jest głodny.

- Claudia nadal cię głoduje? - przewróciłem oczyma.

- Nie, po prostu nie mam ochoty na jakieś kiełki - wycedził z odrętwieniem.

- A, nadal upiera się przy wegetarianizmie? - zadrwiłem, specjalnie napychając się przepyszną zapiekanką.

Widok jego stęsknionych oczu jest bezcenny.

- Weź się podziel, człowieku - jęknął, patrząc tęsknie na mój talerz.

- A które to Pan zajął miejsce w generalce? - udawałem zadumanie. - O ile dobrze sobie przypominam, to 11. Sorry, ale ci, który wypadli poza pierwszą dziesiątkęm jadają rośliny.

- Zobaczymy w przyszłym sezonie - prychnął.

            - Oj, Michael - usłyszeliśmy kobiecy głos za plecami. - Stefan nawet nie wie, ile ci zawdzięcza, bo ile to ja razy mówiłam, że po pierwsze, nie trzyma się nóg na stole, a po drugie, nie je się w salonie?! - cholera, wiele razy było mówione.

To szykuje się bezmięsna kolacja…

            - Haha, co za frajer - parsknął Michael, kiedy zobaczył, gdy skruszony zestawiam nogi ze stołu.

- Ty się nie odzywaj, bo zawsze można donieść Claudii, gdzie znalazłeś sobie jadłodajnię - pogroziła palcem, wpychając blondynowi talerz z obiadem.

 Ej! Ale to był tylko i wyłącznie mój posiłek! Tamten niech sobie je te swoje kiełki!

            -A coś ty się tak w ogóle wystroiła?- lustrując ją uważnie z pełną gębą MOJEGO obiadu, odezwał się znów Michi.

            Faktycznie. Dla mnie by się tak nie ubrała… Miała na sobie białą sukienkę przed kolano na grubych ramiączkach (jest w ogóle coś takiego jak grube ramiączka? Aaa, zresztą, każdy wie, o co chodzi, nie?), starannie ułożone włosy opadały na ramiona, skręcone, jak zawsze, przy końcach.

Istnieje szansa, że tak bardzo wczuła się w rolę mieszkania z najlepszym skoczkiem tego roku?

            - Idę na randkę - odparła lekko, kierując się w stronę korytarza.

- Na co?! - pisnął Michael, jakby był jej ojcem.

- Masz klucze? - spytałem ze spokojem, nie patrząc na Annikę.

- Tak, mam - odpowiedziała, narzucając na swoje ramiona granatowy płaszcz. - Kolację masz w lodówce, także wystarczy, że sobie odgrzejesz.

- Dzięki - mruknąłem.

- Pa! - krzyknęła na odchodne.

- Ej! Laska, czekaj! - wyrwał się blondynowaty.

Claudia dałaby mu „laskę”…

- Hm? - Annika zatrzymała się wpół kroku.

- Wystrzałowo wyglądasz - mrugnął w jej kierunku.

Dziewczyna natomiast ukazała nam rząd równych i bielutkich zębów, subtelnie się czerwieniąc. Spuściła szybko wzrok i bawiąc się swoimi palcami, cicho wyszeptała:

            - Dziękuję.

Źródło

 Witam, witam! ;*
Skarby! Od razu do sedna - PRZEPRASZAM!  Miałam ogromne zaległości u Was, komentowałam też trochę, a nawet bardzo trochę, oględnie, ale to wszystko przez to, że matury się skończyły i nagle wszyscy nauczyciele właśnie na nas skupili swoją uwagę... ;-; 
Ja jednak byłam, czytałam kiedy mogłam, naprawdę! 
Kocham Was! <3
Buziam! ;**