~ Rozdział szósty

Mimo że jesteś dorosły, nikt nie każe ci się tak zachowywać.

Miej swoje dziecinne nawyki, myśl jak dziecko, nawet tak się zachowuj.

Wybierając drogę wiecznego dzieciństwa,

miej jednak na względzie, że dzieci są zawsze szczęśliwe…

Annika

            Nie wiem, jak beznadziejnie to musiało wyglądać, gdy brunet ciągnął za sobą wyższą od siebie blondynkę w samej bieliźnie, wydając przy tym naprawdę niepokojące wrzaski. Udana z nas para, po prostu… Oj, udana…

            - Chyba zwariowałaś, porywając się na coś takiego! - upomniał, lecz nie jakoś agresywnie czy coś. Tak, jakby się martwił. Hm, to z kolei martwi mnie…

            Spojrzałam na niego znacząco, kiedy usłyszałam te słowa. Szaleństwo… Przecież to moje drugie imię. Ja już urodziłam się szalona. I chyba on zrozumiał przekaz mojego wzroku, którym wierciłam mu dziurę w brzuchu, bo przytaknął chyba sam do siebie, znikając gdzieś za ścianą jakiegoś małego pokoiku, który był rozgałęzieniem od korytarza.

            - Masz - zarzucił na moje nagie ramiona koc. - Owiń się tym. Wiem, że nie boisz się zamarznięcia, ale jednak nie chcę trzymać trupa w swoim mieszkaniu.

            Jak kazał, tak zrobiłam. Otuliłam się szczelnie miękkim, czerwonym kocem w białe kropki, nadal czekając na dalsze polecenia.

            Chłopak udał się do kuchni, a ja nadal stałam na korytarzu, czując się zaskakująco dobrze. Czemu? Czy to przez strach? Bo bałam się, nie mogę zaprzeczyć. Zaskakująco, to było jednak przyjemne. Ech, chyba naprawdę tracę zmysły i zdrowy rozsądek…

            - Coś nie tak? - wyłonił się zza framugi. - Idź do salonu - ok, jak każesz, panie.

Idę pewnie do salonu. I tak po prostu sobie jestem. Stoję, patrzę tępo przed siebie i czekam na dalsze polecenia… Kurde, nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam grać w tę chorą grę. Cóż, to nawet całkiem przyjemne.

            - Już jestem - rzucił, niosąc ze sobą dwa kubki, jeden niebieski, drugi zielony, z których widocznie ulatniała się gorąca para.

Stefan przystanął, widząc mnie stojącą na baczność.

– Możesz usiąść, Anniko - dopiero wtedy usiadłam, ale nie… Nie dam mu się złamać! Nie ma mowy o nawet najmniejszym przygarbieniu. Siedzę prosto jak struna, jak właściwie siedziałam ostatni raz w przedszkolu, kiedy wychowawczyni prosiła, by prostować plecy. Zachowuję się jak dorosła, o, tak!

            - Przed chwilą dzwonił do mnie Michael - zaczął, jakby próbując ignorować moją głupkowatą postawę. - Nie czekał chyba nawet na twoje zdanie i załatwił ci jakąś pracę na kilka miesięcy. Znajomości - przewrócił oczyma, podstawiając kubek z gorącym naparem pod mój nos.

Chwyciłam drżącymi dłońmi zielone naczynko, ogrzewając skórę bijącym ciepłem.

- Widział chyba nasze wyczyny na korytarzu… - bardziej stwierdziłam niż spytałam.

- Niemalże wszyscy sąsiedzi widzieli, jak siłuję się z dziewczyną w bieliźnie na korytarzu. Wszyscy, oprócz Michaela - powiedział, kryjąc cień uśmiechu na bladej i zapadniętej twarzy.

Czemu on tak bardzo chce ukryć swoje pierwiastki dobroci i radości, które mu zostały?

            - Nie było czego oglądać… - zajrzałam do wnętrza kubka.

Pfe, znów kakao.

- Nie jestem przekonany, czy Michi nie miałby czego oglądać - mówił pewnie. Znowu stał się… ludzki. - On jest po prostu podporządkowany pantoflowi Claudii.

- Ach… - sama nie wiem, czemu westchnęłam głośno. - To dziewczyna Michaela?

- Tak- przytaknął, patrząc na mnie z uwagą. - Zawiedziona?

- Co?! - pisnęłam.- Nie! Wiedziałam, że Michael ma dziewczynę. Znaczy, byłam pewna…

            Chyba go zaintrygowałam, bo wyraźnie posyła mi znaki, iż chce rozwinięcia tej wypowiedzi.

Cholera, jak ja nienawidzę się przed kimś otwierać…

            - No, wiesz… - odchrząknęłam. - Michael jest mega przystojny. Na dodatek potrafi być kulturalny, arogancki, troskliwy i odpowiedzialny. Można powiedzieć, że jest facetem marzeń dla większości populacji żeńskiej.

- Chyba sobie Michaelów pomyliłaś - stwierdził z kwaśną miną.

- Wiem, że ledwie go znam, ale… - raz kozie śmierć. Spróbuję tego kakao, byleby stworzyć jakieś normalne pozory- wiele da się wyczytać po tym, jak człowiek zachowa się w niektórych sytuacjach - dokończyłam.

- Błagam cię, Michael to zwykły pies na baby - przewrócił oczyma.

- Gdyby tak było, nie siedziałby pod pantoflem Claudii - zauważyłam słusznie.

            Brunet wydął policzka, rozglądając się wokół siebie. Też nic nie mówiłam, choć chciałam mu tak wiele powiedzieć. Teraz, kiedy przypomina człowieka, nie jakiegoś gruboskórnego potwora…

            - Pójdę pozbierać swoje ubrania i…

- Nigdzie się stąd nie ruszasz - wszedł mi w słowo.

Wytrzeszczyłam zdziwiona oczy. Nie wierzę…

- Ale…

- Gdzie ty się podziejesz? - yhy, zaraz wypomni mi, że nie mam gorsza przy duszy i inne takie. A może ja nie mam ochoty o tym rozmawiać?

- To nie powinno cię interesować…- odwróciłam wzrok, znając gorzką prawdę, a nie chcąc jej do siebie dopuścić…

- Nie, ale interesuje.

- Nie czuj się za nic winny… - skierowałam na niego swój wzrok.

- Yyy, Annika… - zaraz, zaraz... Czy on zaczął się czerwienić? - Zakryj… - jakimiś dziwnymi ruchami pokazywał na swój tors.

Spojrzałam na swą klatkę piersiową, ale nie widziałam niczego nadzwyczajnego. Zmarszczyłam brwi, sygnalizując mu, że nie wiem, jak odczytać jego dukanie.

- No, wiesz… - jakie to jest nieśmiałe.

 Aaa, już wiem o co mu chodziło!

- Jesteś pierwszym facetem, któremu przeszkadza odsłonięty kawałek stanika - przyznałam, zasłaniając się szybko.

Nie ma co narażać chłopaka na dalsze skrępowanie…

- Bardzo śmieszne - burknął, widząc uśmiech na mojej twarzy.

- No, wiem! - rozpromieniłam się jeszcze bardziej. - Jesteś przerozkosznym młodzieńcem - uśmiechałam się dalej szeroko.

Kto by pomyślał, że nawet z nim można nawet czasem pożartować…

            - Annika… - zaczął, przybierając zdecydowanie poważniejszą postawę niż przedtem.- Słuchaj, bo… ja… przepraszam.

            Otwarłam szeroko oczy.

Okey, spodziewałam się usłyszeć z jego ust wiele, lecz nie tak szczere przeprosiny. Tak…. No, nawet miło mi się zrobiło na sercu. O, dziwo…

            - To również moja wina… Nie powinnam - zwiesiłam nos na dół, nie chcąc patrzeć w jego brązowe tęczówki, które mimo swej oziębłości miały w sobie coś pięknego.

No, ale przecież nie będę jak idiotka wpatrywać się w jego oczy, bo pomyśli sobie nie wiadomo co! I tak jestem w jego mniemaniu wariatką nie z tej Ziemi.

            - Nie powinnaś - przyznał z konsternacją wymalowaną na twarzy.

            Mimowolnie przełknęłam głośno ślinę. Co jak znowu przy mnie wybuchnie? Teraz Michi siedzi pod pantoflem, nie przy Stefanie…

- Ale ja też zachowałem się paskudnie.

- Zachowałeś - powieliłam jego zachowanie. - Ale… wybaczam ci! - znów na moją twarz wpełzł szczęśliwy uśmiech. - Too…- przeciągnęłam chwilę - może to jakoś przypieczętować?

- Niby jak? - jakie to niedomyślne dziecko, ech… - Aaa, już załapałem. Wino czy whisky?- podniósł się na równe nogi, patrząc na mnie z góry.

- Ale żadnego alkoholu! - zareagowałam szybko.

- W takim razie, co miałaś na myśli?

- Może tak… - czy ja naprawdę chcę to powiedzieć? Cholera, jasne, że chcę! - może tak misiu na przeprosiny? - wyszczerzyłam się znów.

            Szybko stwierdziłam, że opłacało się! Jego mina, mówiąca: „Co ja robię przy tej wariatce”, była warta absolutnie wszystkiego!

            - Jeśli już muszę… - burknął, będąc nie za bardzo zadowolonym owym faktem, ale cóż… Przeprosiny bez prawdziwego przytulasa nie są ważne!

            Tak więc podniosłam się i nie minęła chwila, kiedy tonęłam w sztywnych objęciach Stefana.

Cóż… Mistrzem czułości to on nie jest, nawet na takiego nie wygląda, ale akt przebaczenia został dokonany. Cały rytuał odbył się po Bożemu, a co!

            - Lepiej się z tym czujesz? - wypuścił ze swych ust, a nietęgi wyraz jego twarzy wprowadzał mnie w niesamowity humor. Sama nie wiem dlaczego. Zabawna ta jego nieśmiałość czy niechęć. Nawet bardzo!

- A żebyś wiedział, że lepiej! - uśmiechnięta usadowiłam się z powrotem na kanapie.

- Sorry, że to powiem, ale jesteś nienormalna - czy on myślał, że ja tego nie wiem?

- Dziękuję. Wiesz, normalność mi szkodzi - powiedziałam jak najbardziej poważnie.

- A próbowałaś jej kiedykolwiek, żeby się dowiedzieć?

- Nie wiem czy warto. Wszystko wokół jest normalne, czasem warto się wybić i zabłysnąć.

- Głupotą?- to znów głupia aluzja do mojego zachowania.

Dzięki, Stefan.

- To, co zrobiłam, to najmądrzejsza decyzja, jaką podjęłam… - wybełkotałam, gdy mój humor pękł jak bańka mydlana.

 Na niektóre tematy się, po prostu, nie wchodzi…

- Chodzi ci o tę ucieczkę? - czy on naprawdę myśli, że będę mu się teraz spowiadać?

            Żeby na niego nie patrzeć, udawałam, że ignorancko bawię się własnymi paznokciami. Na chwilę zapomniałam… No, właśnie… NA CHWILĘ.

            - Dlaczego uciekłaś? Nawet nienormalni tak nie robią… To coś więcej niż głupota - drążył dalej.

Kurde, ależ on ciekawski…

            - A ty? Co mi powiesz? Może zacznijmy od tego, dlaczego się z nią rozstałeś? - tyle wystarczyło, żeby wszystko dosadnie zrozumiał.

 Może zbyt brutalnie to zrobiłam, ale… wszedł na zbyt delikatny grunt. Zdecydowanie zbyt delikatny, który nie mógł utrzymać nawet mnie…

            - Jest już późno, a jutro mam trening. Powinniśmy iść już spać - wstał nagle, przywdziewając na twarz maskę, która miała ukryć cały ból, który w sobie nosił. A trochę go w sobie miał.

            Wstałam także ja, stając przed nim ze sztucznym uśmiechem na ustach.

- Dobranoc - wyszeptałam.

- Dobranoc - odpowiedział, po czym każde z nas w ciszy powędrowało do swojego pokoju.

            Wpadłam znów do ogromnego pomieszczenia, urządzonego po królewsku.

Ależ to życie jest nieprzewidywalne… Jednego dnia uciekłam dwa razy z dwóch różnych miejsc, gdzie do jednego znów wróciłam. Poznałam nowych ludzi, którzy są dla mnie życzliwi, serdeczni. No… Stefana w sumie nie wiem, jak określić. Jest dla mnie dobry. Chyba jest mu mnie żal, tak po prostu. Ten jeden dzień wytrzymam z nim. Właściwie, to jedną noc teraz.

            Wiem, że nie powinno mnie to interesować, ale… coś strasznego musiało wydarzyć się w jego życiu. Tu nie chodzi o to, że jest gburem do potęgi entej. Potrafi być też normalny, nawet zabawny. Grunt w tym, że coś go zniszczyło i sprawiło, że już nigdy nie będzie taki sam. To nas akurat łączy.

            Ja oszukuję przecież samą siebie. Myślę, że jest dobrze, staram sobie wmawiać, że wszystko jest w porządku, ale nic nie jest tak, jak powinno. Chyba nigdy nie będzie. Każde moje jutro jest niepewne. Bo… czy ja wiem, gdzie zasnę jutro? 

Źródło

 

          Hejo!
Tak więc to znowu ja, znów Stefan i... znów Annika! :D 
Nie przedłużam zatem, do następnego! <3