~ Rozdział piąty

To, że czasem dasz ponieść się emocjom,

 nie znaczy,

że potem tego nie żałujesz…

Stefan

            - Wyrabiasz się powoli, młody.

Co on, do cholery, brał? Szczerzy się jak idiota, próbując mi coś chyba sugerować.

Haha, śmieszny jest, jak myśli, że coś wie…

            - Uspokoisz się kiedyś? - warknąłem, kierując się bezpośrednio do kuchni. Każda wymówka, żeby uciec od niego jak najdalej była bezcenna.

- Co ty taki drażliwy?

 Jak ta przylepa, idzie za mną i tyrkota swoje.

Ugh, czemu ja się w ogóle z nim przyjaźnię? Sam nie wiem…

- Masz taką laskę pod swoim dachem! Facet, ty umiesz się urządzić - pocmokał, jakby rozkminiał, że on już chyba nie będzie miał okazji ku takiemu czemuś.

- I ona ci się niby podoba?

Tak, Stefan, zaparcie i wyparcie razem z obojętnością jest odpowiednim rozwiązaniem.

- Błagam, nie ma co podziwiać.

            Odwracam wzrok ku niemu. Milczenie + Michael jest równaniem bez rozwiązania, toteż coś musi być nie tak.

 Natomiast ten wlepia we mnie te swoje gały, jakby nie wierząc w moje wcześniejsze słowa. Zaraz chyba zacznie zbierać zęby po podłodze, a przynajmniej taką ma minę.

            - No, co? - odchrząknąłem, zbierając z blatu talerz, z którego przed chwilą jadł mój gość. - A jest niby na co popatrzeć? - zaśmiałem się niewesoło, jakbym sam pogubił się we własnej grze.

- A nie ma?! - pisnął jak mała dziewczynka. - Widziałeś jej nogi?! Albo te długie, kręcone blond włosy?! Matko, a…

- Dobra, skończ, facet - warknąłem, nie chcąc widzieć już tej chcicy w jego oczach. - Wyobraź sobie, że długie nogi to nie wszystko.

- Ale mają znaczenie! - wzbraniał się.

Prychnąłem, wkładając talerz, który trzymałem w dłoni, do zmywarki. Tylko ja wiem, jak długo powstrzymywałem się przed tym, żeby rzucić nim w blondynowatego.

- Nie, nie ma - burknąłem, wychodząc ignorancko z kuchni.

- Yhy, tak, tak, jasne - czy on musi tak za mną łazić?!

- Po co ty w ogóle ze mną rozmawiasz, jak i tak wiesz lepiej? - opadłem na kanapę, wykładając nogi na stolik przede mną.

- Spodobała ci się ta mała i sam nie potrafisz tego przed sobą ukryć, ha!

Jeszcze wymachuje mi palcami przed rękami. Czemu muszę tolerować tego debila?

- Psycholog Hayboeck prawdę ci powie… - bąknąłem pod nosem, przeskakując po kanałach. Wszystko było lepsze, niż słuchanie tego blondynka. – Albo lepiej! Wróżbita Michael  prawdę ci powie! Facet, rzucaj sport, na skokach się tyle nie dorobisz.

- Ale wiesz co? - nie, nie wiem. Nie chcę wiedzieć. - Nie dziwię ci się, że ta mała zawróciła ci w głowie. Ma w sobie temperament. To nawet podniecające - spojrzałem na niego, mrużąc oczy.

Serio? Mówiłem, że nie chcę wiedzieć.

            - Ona ma imię- uściśliłem. - Na imię ma Annika i tego się trzymaj.

- Jeszcze jej bronisz!- klasnął w swe dłonie.

Rany, czy on ma ADHD?

- Nie lubię, kiedy ktoś tak mówi o kobietach. Sam chyba to wiesz - ja wcale się nie bronię, żeby nie było! Taka jest prawda, nic więcej.

- To jak? Kiedy podwójna randka? Wiesz, na sam początek fajnie byłoby wyjść gdzieś, żeby się lepiej zapoznać. Claudia na pewno się zgodzi – rand… co?!

- Zachowujesz się gorzej niż moja babcia! - krzyknąłem, ale nieagresywnie. - To nic dla mnie nie znaczy. Nie mam zamiaru jej przetrzymywać tu na wieki. Jedna noc i do widzenia, żegnam.

- Nie pożegnasz się z nią tak szybko.

- A założymy się?

- Tak.

- O co, w takim razie? - oczy mu zapłonęły.

- Nie wiem, wybieraj. I tak wygram - mówiłem z pewnością.

- Mogę wybrać absolutnie wszystko? - przygląda mi się z dziwną intrygą.

- No, mówię, że tak.

- Będziesz w końcu taki, jak kiedyś? - wypowiedział te słowa głośno i wyraźnie.

            Wszystko na chwilę się zatrzymało. Wpatrywałem się bez mrugnięcia w oczy Michaela, zaszokowany tym, co powiedział. Wiedziałem, jaki jestem, ale… on nie może oczekiwać ode mnie więcej. Nikt nie ma prawa.

            Rozchyliłem usta, aby powiedzieć coś więcej, lecz przerwał mi cichy i nieśmiały głos:

            - Stefan… - czemu ona wypowiada moje imię z takim strachem? - Nie wiem, czy mogłam, ale pożyczyłam się tych ciuchów, które wisiały w szafie. Moje były zupełnie przemoczone, do niczego się dziś nie nadawały…

            Wzięła… wzięła ubrania. TE ubrania.

Odwróciłem się w jej stronę, gdy poczułem, że wszystkie moje mięśnie się naprężyły do granic możliwości. A myślałem, że to nigdy się już nie powtórzy. Że nigdy nie będę czuł czegoś tak okropnego. Znów zalała mnie ta zimna fala gniewu, rozpaczy. Chciało mi się płakać, a jednocześnie wyzabijać wszystkich, łącznie z sobą.

            - Stefan… - wyszeptał Michael, który szybko stanął przede mną, jakby odczytał moje zamiary. Chyba właśnie dlatego się z nim przyjaźniłem. Jakoś umiał wyczytać wszystko ze mnie, jak z otwartej książki.

            Znów rzuciłem na nią oziębłe spojrzenie. Nie sądziłem, że zobaczę jeszcze ten sam znoszony, biały t-shirt, który tak wiele przeżył. A ja razem z nim… Do tego te czerwone szorty w kratkę… Ona… Ta kobieta… Nie umiem…

- Zawsze będziemy razem, prawda? - dziewczyna leży na jego kolanach, bawiąc się jego umięśnioną dłonią, na której co jakiś czas składa drobne pocałunki.

- Na zawsze - złożył na jej policzku czuły buziak.

- Nic nas nie rozdzieli? - dopytywała dalej.

- Nic  nigdy nas nie rozdzieli - odpowiedział poważnie.

- Nawet śmierć?

- Przede wszystkim śmierć…

            - Co ty sobie, do cholery, wyobrażasz?! - wrzasnąłem najgłośniej, jak tylko potrafię, wyrywając się gwałtownie przed siebie. Nie uszedłem jednak zbyt daleko, gdyż przed kolejnymi krokami powstrzymał mnie Michael.

- Ja… przepraszam… - wyjąkała.

- W dupie mam twoje przeprosiny !- wyrywałem się dalej, lecz blondyn trzymał rękę na pulsie.

- Stefan, uspokój się, słyszysz? !- próbował krzykiem przemówić mi do zrozumienia.

- Wynoś się stąd, do cholery! Natychmiast!

- Annika, spokojnie… - wydukał Michael. Ale właściwie po co?

- Przepraszam, nie wiedziałam, że to taki problem! - zeszła ze schodów, stając ze mną oko w oko.

- Mówiłem, że twoje przeprosiny gówno znaczą!

- Cholera jasna! - teraz Michael zagrzmiał głośno. - Co się z tobą dzieje, Stef?!

- Zostaw mnie! - wyrwałem się mu w końcu, stając bliżej blondynki i… co ja chciałem w ogóle wcześniej zrobić? – Nie chcę cię widzieć w tym domu!

            W jej oczach dało się zauważyć ślady łzy. Smutna poświata bijąca z jej tęczówek, nie zniknęła nawet na chwilę. Pamiętam, że to na nią pierwszy raz zwróciłem taką uwagę…

            - Raz powiedziane mi wystarczy - oznajmiła spokojnie, po czym jednym ruchem ściągnęła z siebie koszulkę i szorty, wprowadzając w osłupienie zarówno mnie, jak i Michaela. Nie zwracając na nas uwagi, wybiegła szybko z mieszkania w samej bieliźnie. Czy ona na pewno jest zdrowa psychicznie?

            - I co się tak lypisz?! - Michael nadal wrzeszczał. - Leć za nią, póki ci jeszcze daleko nie uciekła!

- Ja? - zaśmiałem się niewesoło, umiejscawiając swój wzrok w kupce ubrań, leżących na podłodze.

- Ty! Jest w samej bieliźnie, do cholery! A dobrze wiesz, że ona sama do ciebie nie wróci! - w sumie, ma rację. Niestety…

            Patrzę na niego znaczącym wzrokiem i bez jakiegokolwiek słowa więcej, ruszam biegiem za dziewczyną, która w tej chwili błąka się gdzieś w tym ogromnym budynku w samej bieliźnie… Brzmi nieźle.

źródło

 Trochę dłuższy rozdział niż zazwyczaj i mam nadzieję, że jakoś da się przez niego przebrnąć. :D
Matury, matury i po... maturach! <3 Co prawda, jeszcze rozszerzenia, ale to też Wam na 100% pójdzie! ;* I jak wrażenia? :D Ech, kiedy pomyślę, że następna w kolejce jestem ja...
;-;