~ Rozdział czwarty

Czasem lepiej wiedzieć mniej.

 Kto powiedział, że ludzie mądrzejsi są szczęśliwsi? Nikt nie miał prawa tak powiedzieć.

Dlaczego? Wiedza nas unieszczęśliwia…

Annika

            Cała droga upłynęła nam w milczeniu. Widziałam, że co chwilę brunet zerka na moje odbicie w lusterku, lecz ja z kolei za każdym razem udawałam, że tego nie dostrzegam. Chyba nawet nie chciałam wplątywać się w tę beznadziejną grę spojrzeń, która zupełnie do niczego nie prowadzi…

            Niby milczeliśmy, lecz to w naszych głowach toczyła się walka nie do opisania. Bo co ja robię właściwie? Oddaję swój los zupełnie obcemu facetowi, przed którym przed chwilą jeszcze uciekałam i nie chciałam natknąć się nawet na najkrótszą konwersację. Teraz z tym samym człowiekiem siedzę w jednym samochodzie, który prowadzi nas przez drogę prosto do jego domu. Co ja wyprawiam? Nie przypominam siebie…

            - Jesteśmy na miejscu - oznajmił, zatrzymując samochód na podziemnym parkingu. Przymknęłam powieki, wciągając przez usta dużo powietrza. Już chciałam chwycić klamkę, kiedy drzwi otworzyły się przede mną same.

            Wyszłam nieśmiało, przypatrując się niepewnym wzrokiem Stefanowi. Przygryzłam wargę, dając mu tym samym znak, że jestem gotowa, możemy iść. Tak też zrobił. Odczytał moje intencje w stu procentach.

            Droga do mieszkania także upłynęła nam w ciszy, zakłócanej jedynie szuraniem jego ciężkich butów. Odezwał się dopiero wtedy, gdy znaleźliśmy się już pod właściwym numerem mieszkania:

            - To tutaj - otwarł przede mną mahoniowe drzwi, przepuszczając mnie jako pierwszą w drzwiach. Rozglądałam się wokół siebie ze zdezorientowaniem, jak dziecko, które dopiero poznaje ten świat.

            Przedpokój był ciasny i utrzymany w ciemnych kolorach. Ściany pokrywała szara farba, a ubogie umeblowanie – czyli mała komoda i wieszaki - miały kolor czerni. Ściągnęłam swoje znoszone i przemoczone trampki, krocząc sparaliżowanym krokiem przed siebie, aż doszłam do samego centrum mieszkania, czyli salonu. On też był… był ponury, pusty, zimny. Tak, jakby nie mieszkała tutaj nigdy żadna cząstka szczęścia.

            Ogromna kanapa koloru ciemnego beżu, doskonale komponowała się z białymi ścianami, na które rzucał światło bogato zdobiony żyrandol oraz pojedyncze lampki porozrzucane równomiernie po suficie. Naprzeciwko kanapy - ogromny plazmowy telewizor, ale to normalne. Znacznie bardziej intrygowały mnie czarne zasłony, które… zasłaniały okna tak, że żadne promienie światła nie miały szans się tutaj wedrzeć. Czemu? Jak tak można żyć? A może on jest wampirem?

            - Chodź tutaj - dobiegło do mnie wołanie z sąsiedniego pomieszczenia. Jak kazał, tak zrobiłam. Nadal skulona, jakoś próbowałam dostać się do nowoczesnej i naprawdę wypasionej kuchni, jaką widziałam tylko na filmach, a nawet nie. Dosłownie. Tu było wszystko. Naprawdę…

            - Masz piękne mieszkanie… - zachrypiałam cicho, chcąc jakoś rozluźnić tę gęstą atmosferę.

        - Dziękuję - odburknął, wyraźnie nie mając ochoty na rozmowę. To zasznurowało mi usta. Usiadłam delikatnie na barowym krześle przy aneksie kuchennym, czekając na dalsze polecenia. Co ma być, to będzie…

- Proszę, smacznego - powiedział zaraz, podsuwając mi pod nos talerz z kanapkami i… czy to kakao?

- Dziękuję - wyszeptałam, nie umiejąc zdobyć się na pewniejszy siebie głos. - Wiele dla mnie robisz…

          - Wiem, co robię i wiem, ile to znaczy. 
             Spojrzałam na niego, wtykając do buzi pierwszy kęs kanapki.

Mmmm, to niebo. Niebo w gębie! Uścisnęłabym go za te kanapki, mimo że musiałabym się liczyć z solidnym policzkiem za to, ale nie, jeszcze teraz nie. Jeszcze wziąłby mi te kanapki…

- No, wreszcie wróciłeś do domu! - krzyczał ktoś z przedpokoju. Zaraz, zaraz… Ja chyba znam ten głos…

- Kuchnia! - krzyknął brunet w kierunku korytarza.

- Mam dla ciebie… - urwał w połowie zdania, gdy tylko mnie zobaczył. Uśmiechnął się serdecznie, choć nie krył zdziwienia na swej twarzy. No, jasne… Michael!

- Cześć… - bąknęłam, czując, że wszystkie spojrzenia skierowane są na moją sylwetkę.

- Annika! - wykrzyknął wesoło. - A co ty tutaj robisz? - zastrzelił mnie pytaniem. Bo co ja tutaj robię? Oprócz jedzenia kanapek, sama nie wiem…

- Jem - uniosłam w górę jedną z nadgryzionych kanapek, gdy spostrzegłam się, że Stefan nie zamierza powiedzieć niczego Michaelowi.

Iiii… cisza. Ja nadal przeżuwam swoje kanapki, od których nie mogę się oderwać, a chłopaki wymieniają pomiędzy sobą porozumiewawcze spojrzenia. To ten… zaczęło się interesująco.

- Annika, widziałaś już całe mieszkanie? - wyszczerzył się do mnie blondyn w nienaturalnie szerokim uśmiechu. A wcześniej wydawał się bardziej refleksyjnym facetem…

- Nie - pokiwałam przecząco głową, połykając kolejny gryz kanapki. Uzależniłam się chyba.

- To wstawaj i idziemy zwiedzać! - pociągnął mnie za sobą za rękę, przez co byłam zmuszona opuścić mój czerwony talerz. Ale… jak to? Dlaczego?

- Tutaj są schody i one prowadzą na górę… - zaczął Michi.

         - No, co ty nie powiesz? Myślałem całe życie, że schody skierowane w górę prowadzą w dół. Ech, całe życie w błędzie - prychnął zażenowany Stefan. Uśmiechnęłam się pod nosem. Oni tak bardzo do siebie nie pasowali… Do bólu, dosłownie!

- No, widzisz… Chyba za głupi jesteś na takie filozofie, Stefanku - zatrzymał się na środku schodów, pokazując język przyjacielowi. Ach, jak ja kocham te przyjacielskie dogryzki… A! Bo czy ja w ogóle wspomniałam, że szliśmy po szklanych schodach, podświetlanych pod spodem? Ale czad!

            Na górze moje oczy ujrzały podobnie szary przedpokój, jak i ten, co na dole. Na ścianach wisiały obrazy martwej natury, a podłogę zaszczycał swą obecnością biały, puszysty i niezwykle miękki dywan, w którego wtapiałam swe palce, gdy po nim przechodziłam. To takie przyjemne, ach…

            - To pokój gościnny, więc także twój pokój, jak mniemam - otworzył przede mną białe drzwi i… wow. Takiego bałaganu to nawet ja nigdy w pokoju nie miałam.

- Nie, to nie będzie pokój Anniki - warknął drażliwie brunet, zatrzaskując przed nami drzwi. Ja mam z nim mieszkać, naprawdę? Przecież ja się go… boję.

- Co ty tam wyprawiałeś, stary? - jak wryty stał w miejscu blondyn, marszcząc swe brwi.- To gdzie ty chcesz ją usadowić? W pokoju dziecięcym? - zaczęłam drżeć, gdy zobaczyłam żywy ogień, który zapłonął w oczach Stefana. To nie była naturalna reakcja. Niewiele z tego rozumiałam, ale… co się stało, że zachowywał się tak różnie?

Zacisnął mocno zęby i ruszył przed siebie, zostawiając w tyle naszą dwójkę. Otworzył przede mną drzwi naprzeciwko, machając ręką i mówiąc:

- Tutaj będziesz dziś spać.

            - Ale… - zająknęłam, widząc, co jest za drzwiami - to jest sypialnia. Chyba twoja sypialnia…

            - Przecież nie będę tu z tobą spać - przewrócił oczyma. Spojrzałam na niego zza przymrużonych powiek, niewiele rozumiejąc z tego wszystkiego. - Łazienkę masz tam też własną. Coś tam powinno być, więc nie krępuj się - wyjaśnił zwięźle.

- Dziękuję - powiedziałam cicho, uśmiechając się do niego nieśmiało, lecz on nie odwzajemnił gestu. Cóż, to trochę przykre i w sumie stawiające mnie w sytuacji zakłopotania…

- Rozgość się, Anni - uśmiechem pożegnał mnie Michael, po czym drzwi niemal same się przede mną zamknęły. No… może, a na pewno, nie same, tylko stał za tym czynnik, który ma imię i nazwisko.

            Rozejrzałam się wokół siebie. Jestem w raju, dosłownie. Przede mną znajduje się ogromne łóżko, które zaściela kwiecista i zaskakująco żywa pościel, jak na to mieszkanie. W pomieszczeniu króluje ciepły pomarańcz, co także nie jest naturalne dla wystroju wnętrz w jakim musi lubować się Stefan. Tak dużo tutaj światła, ciepła, że naprawdę chce się tutaj przebywać…

            Podchodzę do drewnianej szafy, która idealnie komponuje się do klimatu tego pomieszczenia. Sama nie wiem, co mnie tam pcha. Na co dzień nie grzebię ludziom w ich rzeczach, ale… to mój pokój, prawda? Przynajmniej na dzisiejszą noc.

            Wykonuję jeden ruch, aż w końcu otwieram z trudem drzwi solidnej szafy. Ku mojemu zdziwieniu, była zapełniona. Przesunęłam dłonią po ubraniach, które tam zostały. Cóż, mnóstwo kwiecistych sukienek, kolorowych bluzek i koszulek. Może Stefan lubi się w to ubierać?

            Nie. Rany, jaka ja jestem głupia… Zamknęłam delikatnie szafę, kierując się w stronę komody, która stała tuż obok łóżka. Coś zwróciło na niej moją uwagę, mianowicie odwrócona ramka na zdjęcie.

Ujęłam ją delikatnie w swoje dłonie, po czym rękawem swej bluzy otarłam nagromadzony na niej kurz.

Widzę kobietę. Piękną kobietę. Szczęśliwą, uśmiechniętą i jeszcze raz powtórzę: naprawdę piękną. Usiadłam na łóżku, odkładając ramkę na swoje miejsce.

Westchnęłam  ciężko. O co w tym wszystkim dokładniej chodzi? Nie powinno mnie to interesować, prawda? A jednak interesuje. Sama nie wiem dlaczego tak jest. Nie rozumiem siebie. Znowu. Jestem takim logicznym człowiekiem, że aż chce się płakać… Dlatego też wypuszczam spod powiek pojedynczą łzę. Też nie wiem czemu ona stamtąd się wydostała. Niczego chyba już nie wiem…

Zatem wstaję i ruszam pewnym krokiem do łazienki, aby wreszcie zmyć z siebie brud dzisiejszego wstrętnego dnia… 

Źródło: http://dailydovecameron.tumblr.com/

 Dziś trochę więcej opisów i ogółem, to wiem, że przynudziłam, Kochane. ;c
 Mam nadzieję, że mi wybaczycie... 
No, ale! Nie ma się co dalej nad taką kaszaną rozwodzić,bo chyba nawet nie jest tego warta...
Teraz chciałabym powiedzieć krótko, a na temat:

WSZYSTKIM MATURZYSTOM ŻYCZĘ POWODZENIA! ;*