~ Rozdział trzeci

Pomagajmy, ufajmy, przyjmujmy pomoc i… tak zwyczajnie,

zachowujmy się czasem jak łatwowierne dzieci.

Stefan

            I znów czeka mnie to samo.

Uśmiecham się blado pod nosem, będąc najwyraźniej zadowolony tym faktem. Ale czemu? Dlaczego chcę wracać do tego mieszkania, w którym dociera do mnie jakim przegranym życiowym jestem?

            Na tę myśl wzruszam ramionami sam do siebie, jednocześnie przekręcając  klucz w zamku. Pierwsze, co widzę, to ciemność, która ogarnia wszystko wokół. Bez wahania wchodzę w nią z impetem, jakbym sam chciał zamienić się w ciemność. Tak, byłbym niewidzialny. By nikt nigdy nie zdołał już zachwiać tego mojego popieprzonego życia i jeszcze bardziej popieprzonej psychiki.

            W korytarzu omal nie potykam się o porozwalane na środku pomieszczenia buty. Duszno tu, więc od razu udaję się w stronę salonu, gdzie otwieram balkon na oścież, aby wpuścić do środka sporą ilość zimnego powietrza. Krztuszę się przez chwilę.

To ta pustka… Ta samotność… To ona mnie krztusi w taki sposób, że nie potrafię oddychać. Nie chcę tego czuć. To zbyt wiele, nawet ja dla mnie.

            Wiem jedno. Nie mogę tu dłużej zostać. Nie teraz, kiedy już zdążyłem się wytrącić z równowagi.

Otwieram zatem lodówkę. W niej, jak zwykle, samo światło i kilka jajek. Mam zatem pretekst. Każdy jest w sumie dobry, byleby się tylko stąd wydostać. To co? Zakupy, tak?

Tak, to jedyne, co mi chyba pozostało…

Annika

            Nie to, że ja oczekuję jakoś wiele. Nie. Chciałabym jedynie, żeby przestało w końcu lać. Wszystko tylko nie ten cholerny deszcz.

Chociaż… W sumie, teraz nie mam nawet na co narzekać. Siedzę sobie pod dachem jakiegoś opuszczonego budynku i tak myślę. Patrzę na kapiącą z góry wodę, myśląc, co dalej…

            Bo co dalej? Zrobiłam to, co chciałam. Wykonałam swoje zadanie, spełniłam największe pragnienie. Uciekłam od tego bagna, ale co dalej?

            Ha, milczenie. Nic nie stoi przede mną otworem. Żadnych nowych szans czy perspektyw. Nic. Zero.

            Podciągam kolana pod brodę, czując przypływ łez. Czuję się beznadziejne. Niechciana, niekochana.

Uśmiecham się kwaśno. Dokonałam swego celu. Tak miałam się czuć. Jak kompletny, bezwartościowy śmieć, bo do tego dążyłam, czyż nie?

            Słyszę jakiś odgłos. Yhy, to ja. Spoglądam na swój brzuch. Kiszki marsza grają. Jak nie chcę zginąć z głodu już pierwszego dnia mojej misji, powinnam coś zjeść.

            Zatem wygrzebuję swoje marne pieniądze i chwiejnym krokiem ruszam przed siebie, zarzucając na głowę kaptur. Jest już ciemno, ja w całkowicie obcym miejscu. Dobrze, że choć jestem w ojczystym kraju, inaczej chyba nie pozostawałoby mi nic innego, jak od razu położyć się na tym chodniku i utonąć w jakiejś kałuży. Dosłownie.

            Swoim zielonym światłem przyciąga mnie jakiś spożywczak na rogu ulicy. Ok, tutaj nawet głupie spożywczaki są bardziej wypasione niżeli te w moim miasteczku. I przeraża mnie to, bo ileż ja tutaj kupię za swoje marne dwadzieścia euro? Zakupy życia, nie ma co!

            Także lustruję wzrokiem wszystkie półki. Mam ochotę na płatki. Takie czekoladowe. Mhmmm… Już wyciągam rękę, aby wziąć je z półki. Są tak blisko… tak blisko… ach…

Ale nie. Wtedy nastąpiło zderzenie z brutalną rzeczywistością. Jak ja to niby zjem na ulicy? Zawiedziona cofam rękę i odwracam się w drugą stronę, kiedy…

Znów go widzę. O, cholera. To on. Pamiętam go.

Nasze spojrzenia się skrzyżowały. Nagle obracam się w przeciwną stronę i sama nie wiem czemu, zaczynam uciekać. Nie mam pojęcia, co mną kieruje. To odruch. Nie myślę racjonalnie. Nie wiem nawet, co dokładnie robię i dlaczego. Po prostu, niemalże wybiegam ze sklepu, nie chcąc spotkać się znów z tym mężczyzną.

 Czemu? Sama nie wiem. Wszystko wokół wiruję. O, nie… Zaraz chyba zemdleję… Przewrócę się… Nie mam panowania nad sobą…

Stefan

Nogi idą przed siebie, mimo że ja próbuję ze wszystkich sił je powstrzymać.

Cholera jasna, że też ja mam tak dobre serce. Hola, hola… Czy ja się przyznałem właśnie, że mam serce? Przecież dotychczas była to tylko bryła lodu czy bukiet kwiatów, z których już dawno opadły płatki.

            Cholera jasna! Co ja robię?! Nie chcę tego! Chcę jedynie się zatrzymać, zrobić te cholerne zakupy i wrócić do swojego bezpiecznego kąta. Tego samotnego, pustego, wypełnionego ciszą… Czy ja naprawdę tego chcę?

            Kogo ja chcę oszukać? Chyba tylko samego siebie. Powrót do tych czterech ścian byłby najgorszą opcją, ale… nie chcę iść za nią. Mimo wewnętrznych wrzasków i tak nadal pośpiesznie posuwam się przed siebie. Wyszedłem ze sklepu. Rozglądam się wokół siebie.

            Jest. Opiera się o błękitne ściany budynku, haustami łapiąc powietrze. Światło latarni rzuca słabe światło na jej bladą twarz, wypełnioną zmęczeniem.

Ok, powinno mi to wystarczyć. Zobaczyłem ją, sam nie wiem po co było mi to potrzebne, ale mam nadzieję, że zaspokoiłem ten cholernie piskliwy głos w moim wnętrzu. Wystarczy, co?

            Nie, nie wystarczy. Podchodzę do niej. Cholera, po co mi to było?! Po co?! Znów oszukuję siebie. Niby tego nie chcę, a tak bardzo tego potrzebuję…

            - Wszystko w porządku? - pytam, wysilając na się na udawaną troskę. Hm, pierwsze okazanie stosunkowo ludzkiej odsłony siebie od kilku miesięcy, brawa dla mnie. Aż dziwnie mi z tą świadomością.

Uniosła na mnie swój wzrok. Jej oczy jednak nie były niebieskie, jak wcześniej przypuszczałem, a były jak szmaragdy. Głębokie, zielone. Takie… niespotykane. Przynajmniej jak dla mnie, ale… co ja tam wiem, zwłaszcza o kobietach?

- Dobrze się… yyy… - jak wybrnąć z tej idiotycznej sytuacji? Jak się do mniej zwrócić? Cholera, tylko ja umiem wpakować się w takie bagno. - Dobrze się Pani czuje? - wybrnąłem dosyć mizernie.

- Tak, dobrze - odpowiedziała o wiele bardziej piskliwym głosem, niżeli był on jeszcze w naszym autobusie.

- Mogę w czymś pomóc? - kto by pomyślał, że taki ze mnie wychowany i troskliwy człowiek? Wow, jak powiem Michaelowi, nie uwierzy. Zresztą, ja sam nie wierzę. Tak, chyba zasłużyłem za to na duże piwo.

            - Nie, dziękuję - odpowiada półsłówkami. I jak ja niby mam się otworzyć na świat, jak wszędzie tylko „dobrze”, „ok” i inne tego rodzaju odpowiedzi? - Ale dziękuję, że Pan pyta - zagościła na twarzy dziwny grymas. Chyba też nie czuje się dobrze, mówiąc do osoby niemalże w tym samym wieku per „Pan”.

-Ale na pewno? Mogę pomóc.                                

- Naprawdę wszystko jest w jak najlepszym porządku. Na chwilę zrobiło mi się słabo, ale sytuacja w pełni opanowana - wyjaśniła obszerniej, chcąc bez słowa więcej, umiejętnie mnie wyprzedzić.

- Jest Pani pewna? - matko, ale ze mnie cymbał. Powtarza, jak mantrę, że tak, ale ja oczywiście wiem lepiej, że nie. Że powinna teraz wrócić do domu, położyć się w łóżku i przespać w pozycji płodowej cały tydzień, owinięta szczelnie kocem. A ona tego nie ma. Czyli jednak mnie okłamała, ja zawsze mam rację, takie prawo natury. Ha, jak ja kocham sztukę dedukcji.

            - Tak! - pisnęła i kiedy próbowała mnie ominąć, nagle upadła wprost na mnie.

Matko Boska, trzymam w ramionach jakąś dziewczynę!!! Mam ochotę ją rzucić na wybrukowaną uliczkę i uciec jak najdalej, ale nawet ja wiem, że tak mnie można, bo to nieludzkie. W moim krwiobiegu biegała teraz trucizna, która mnie sparaliżowała. Ramiona, których dotykała, odrętwiały, a ja… oniemiałem.

            - Prze…prze…przepraszam - wydukała, podnosząc się chwiejnie na równe nogi. Znów oparła się o ścianę budynku, chowając bladą i zapadniętą twarz w dłoniach.

            Patrzyłem nadal na nią osłupiały, trzymając jak idiota, wyciągnięte przed sobą ręce. Zacisnąłem mocno szczękę, gberając w swoim umyśle z nadzieją, że znajdę jakieś rozwiązanie. Drobną myśl. Cokolwiek. Wszystko byłoby lepsze, niżeli ta wszechogarniająca pustka…

            - Zawiozę Panią do szpitala - ależ ja jestem błyskotliwy. Z każdej sytuacji potrafię wyjść z twarzą.

- Nie! Absolutnie! - krzyknęła słabo, chcąc pokazać jaka to ona nie jest silna. Hehe, to nawet śmieszne…

- Znam cię - wypaliłem, nie wiedząc nawet kiedy… - To ty przyjechałaś tu z nami zupełnie bez niczego… - znów zawiesiła na mnie ten swój wzrok, przepełniony smutkiem i żalem...- Teraz widzę cię i ledwo trzymasz się na nogach.

- To zmęczenie - nie kłamała. Zastanawia mnie, kiedy ostatni raz coś jadła. Mimowolnie lustruję wzrokiem jej sylwetkę. Szczupła, a to chyba nawet za mało powiedziane…

            Westchnąłem cicho, bo już wtedy wiedziałem, że nie ma innego wyjścia, niżeli tylko to jedno jedyne, którego jutro będę żałował, mogę się nawet założyć. Ale co? Nie zostawię jej tutaj, nie teraz, nie w taką pogodę, nie teraz, gdy ledwo trzyma się na nogach.

            - Chodź - warknąłem, biorąc ją pod rękę. Byłem zły. A, nawet nie! Byłem wściekły na samego siebie, bo – cholera - akurat mnie rodzice musieli wychować w taki sposób…

Nie opierała się też tajemnicza blondynka, której imienia, szczerze mówiąc, zapomniałem i nigdy nie chciałem zachować w pamięci. Sądzę, że nie miała nawet siły protestować.

            - Wsiadaj - rozkazałem, otwierając przed nią drzwi do mojego samochodu. Oczywiście, nie na miejsce pasażera obok kierowcy. Tam… tam… Może inaczej… To miejsce na wieki będzie miało już jeden zapach, który czuję za każdym razem, gdy wsiadałem do samochodu. Czemu ja go w ogóle nie wymienię na nowy? Sam nie wiem. Chyba nie chcę zapominać o wszystkim, mimo że tak bardzo tego pragnę. Paradoks, czyż nie?

            Uniosła ku górze swe ogromne, zielone oczy, które pełne były znaków zapytania. Zatrzasnąłem drzwi, szybko przeskakując do miejsca kierowcy, wtedy spojrzałem także w lusterko. Nadal przypatrywała się mojej postaci, tocząc walkę z samą sobą. Odchrząknąłem znacząco, co miało na celu dodanie mi chorej pewności siebie, której w rzeczywistości nigdy nie miałem.

            - Nie pojadę do szpitala! - jęknęła, wyciągając rękę ku klamce.

- Nie wiozę cię do żadnego szpitala! - krzyknąłem, nie panując nad sobą. Zapaliłem silnik, ruszając z miejsca. Dobra, w ruchu samochodu może mi nie ucieknie. Chociaż… ona wygląda mi na samobójcę.

            - W takim razie, gdzie? - zapytała cichutko.                       

- Do mnie.

- Że co?! Nie! Ja nie mogę się na to zgodzić! - zauważyłem, że jej ręka wahała się, czy wykonać ten jeden ruch, ale… chyba nie chciała przyprawiać mi kłopotów, bo nie sądzę, aby dbała tak o swoje życie.

            - Nie oczekuj wierzb na gruszce - bąknąłem, a wtem na tylnym siedzeniu rozległ się głośny, szyderczy śmiech.

 -Chyba gruszek na wierzbie, chciałeś powiedzieć - wycedziła w przerwach spazmatycznego śmiechu. Roześmiałem się także ja. Z własnej głupoty. Wow, niezły jestem. Ależ czynię postępy! Michael musi mi postawić jednak dwa piwa.

            - Tak też może być - odparłem, czując odpływ negatywnych uczuć z mojego wnętrza. Ufff, to całkiem miłe uczucie.

- Nie zrobisz mi nic złego, prawda? - z wrażenia wdepnąłem z impetem hamulec, nie wierząc w to, co usłyszałem. Ile ona ma lat? Dwanaście czy około dwudziestu? Przecież… Nie, to nie trzyma się kupy…

            - Nie, nie mam ani nigdy nie miałem takiego zamiaru.

- Dziękuję… - w lusterku zobaczyłem, że niezdarnie, skostniałymi dłońmi, skubie materiał swojej za dużej, szarej bluzy. - Za to postawię ci lody - błysnęła śnieżnobiałymi zębami i wtedy… nasze spojrzenia się spotkały.

            Przeraziłem się i natychmiastowo, skupiłem się w całości na drodze.

- To takie upokarzające… - powiedziałem pod nosem, a jednak mimo to szczerzyłem się jak osioł ze Shreka. Dosłownie. Czyli jednak ma dwanaście lat… Miałem rację. Który to już raz z kolei?

- Annika - dobiegło do mnie z tyłu. Chyba zauważyła, że nie pamiętam.

- Stefan.

źródło: google grafika

Hejo! ;* 
Tak więc przybywam, a wraz ze mną - trzeci rozdział. :) 
Jak się podoba? Albo... czy w ogóle komukolwiek się podoba? :( 
Czekam na Wasze opinie, Skarby! Pamiętajcie, że każde Wasze słowo jest dla mnie więcej niż tylko ważne. <3