~ Rozdział drugi

   

Niech nikt nie mówi Ci, jak masz żyć.

Masz rozum, sam zdecyduj, co będzie najlepsze właśnie dla Ciebie, nie dla Nich.

Jeśli upadniesz, to nic.

To tylko i wyłącznie Twoja sprawa!

           

Annika

No to realizuję swój plan. Sama nie wiem od czego zaczęłam, ale wiem, że jakiś początek już jest. Nie jest źle. Jest wspaniale.

Ten przyjemny deszczyk nadal delikatnie łaskotał moją twarz. Czujecie ten sarkazm, prawda?

            Nic się nie zmieniło, nic się nie zmienia i chyba się na to nie zanosi. W dalszym ciągu leje jak z cebra, ja jestem jeszcze bardziej przemoczona, choć wydaje się to niemożliwe, a woda leje się po mnie ciurkiem. Zaraz chyba sama zamienię się w wodę.

 Chciałam niezależności, to ją mam. Nie, stop. W sumie to ja zostałam do tego zmuszona, nikt nie dał mi możliwości wyboru, co tak naprawdę chcę zrobić ze swoim życiem. Zatem uciekłam. Czy żałuję? Nie. Wiem, że dzięki temu zostanę wybawiona przez siebie.

            Tak więc usadawiam się na poboczu przy zjeździe na autostradę. Siadam po turecku, nie starając się znaleźć jakiegoś miejsca, gdzie mogłabym choć minimalnie uchronić się przed deszczem. Bo niby po co? Gorzej być nie może. Czuję się i tak jak zwyczajna tirówa. Odchrząkuję znacząco, zdając sobie sprawę o czym myślę. Nie, nie, nie. To się znów nie powtórzy. Nigdy.

            Mam powodzenie, jak widać. Kilka samochodów zatrzymało się, łaskawie pytając, jakich usług udzielam. Byłabym dobra w tym fachu, nie ma co, skoro nawet w tak tragicznym stanie jestem lepsza od niektórych pań z toną tapety na twarzy i spódnicy, która równie dobrze mogłaby robić za pasek. Chyba odkrywam swe nowe talenty. Szkoda tylko, że żadnej konkretnej propozycji nie ma i nadal siedzę na tym mokrym i grząskim gruncie.

            Powoli zapada zmierzch. Robi się coraz ciemniej, deszcz nadal pada, a ja w bez nadziei, podparłam brodę o zawinięte kolana, nucąc sobie pod nosem jakąś rzewną piosenkę, która niby miałaby mi pomóc. Jakoś słabo jej to na razie idzie.

Zaciskam mocno powieki, aby już łzy nie mogły się z nich wydostawać. Miałam dosyć. Tak zwyczajnie dosyć. Było mi zimno, byłam głodna, chciało mi się pić, a moim marzeniem stało się znalezienie pod ciepłą pościelą mojego wygodnego łóżka.

            Nagle czuję, jak prosto w moje oczy błyska blade światło. Krzywię się, lekko uchylając powieki. Wtedy wszystko pryska jak bańka mydlana. Wszystkie moje wcześniejsze życzenia, rozmywają się w gąszczu urazów, które w sobie noszę. Nie chcę wygód. Nie chcę niczego wielkiego. Pragnę jedynie odrobiny świętego spokoju i życia bez tego przytłaczającego strachu, który chodził za mną jak cień.

            - Wszystko w porządku? - przez kurtynę padającego z nieba deszczu, dostrzegam sylwetkę wysokiego mężczyzny, który zakrywa się kurtką przed deszczem.

Podnoszę martwo wzrok, umiejscawiając wzrok w jego pięknych, czekoladowych tęczówkach, które emanowały ciepłem.

- Nie, u mnie nic nigdy nie jest w porządku… - wychrypiałam ledwo. 

Stefan  

                                  

            Niby wokół panuje krzątanina, lecz ja jakoś nie odczuwam tej atmosfery. Ten klimat mnie nie dotyczy. On pochłania wszystkich, ja jestem obojętny. Może nawet chciałbym się ruszyć i przykładowo zrobić tej dziewczynie gorącej herbaty, lecz zwyczajnie mi się nie chce.

            Tak więc siedzę i wgapiam się w nią, jak jakiś niespełna rozumu, napalony kretyn. Chciałbym przestać się patrzeć, ale nie umiem. Nie, chyba jednak nie chce mi się nawet o to postarać.

            Ona też błądzi gdzieś wzrokiem. Jest przestraszona jak mała sarna, nadal drży z zimna, chociaż chłopaki pożyczyli jej swoje ubrania, a dodatkowo owinięta jest kocem. Moim kocem. Dopiero teraz to dostrzegłem. Czy ja im pozwalałem brać mój koc?

            Przecieram oczy, nie mając do siebie siły. O co mi chodzi, do cholery? O głupi koc? Yhy, kompletnie kapcanieje. Świetnie. Ewolucja idzie do przodu, ja się cofam. To też mnie jakoś niespecjalnie obchodzi. „Trudno” się mówi, żyje się dalej…

            -Zanim powiecie cokolwiek więcej - zaczęła zachrypniętym głosem - nie świadczę żadnych usług, o jakie pytali wasi poprzednicy, który też chcieli „okazać mi serce” - wzruszyła teatralnie oczyma.

Fajnie jej to nawet wyszło.

- Co?! Jak to?! - odezwał się kolejny aktorzyna, Schlierenzauer. - Przecież zbieramy z jezdni tylko takie dziewczęta. W takim razie, wybacz, ale rozbieraj się, oddawaj nasze ciuchy i wynocha, szukaj sobie innych bezinteresownych ludzi - co za palant… O pożyczonych ubraniach wspomniał, ale o moim kocu, to już nie.

            Nieznajoma zmarszczyła zabawnie nos.

- Słaby z ciebie aktor - błysnęła nieśmiałym uśmiechem.

- Masz rację - przyznał szatyn, zasiadając u boku blondynki. W jego ślady poszedł Michael, który maślanym wzrokiem przypatrywał się dziewczynie. Ciekawe, co powiedziałaby Claudia, gdyby się dowiedziała, jaki to z niego bohater.

- Dokąd chcesz dotrzeć? - uśmiechnął się do niej, ale chyba nie zdawał sobie sprawy, że wyglądał jak kompletny idiota. Macho od siedmiu boleści…

- Nie wiem - zmieszała się, umiejscawiając wzrok na niebieskim kubku, z którego ciągle wydostawała się para.

- Jak to nie wiesz? - zdziwił się ten farbowany blondynek, Didl.

- No, nie wiem… - czemu oni ją tak nękali? Raz powiedziała, powinno wystarczyć. Nawet ja zrozumiałem.

- To przecież niemożliwe - odezwał się Gregor.

Niechże on teraz nie filozofuje, bo chyba zaraz zwymiotuję…

- Gregor, tak? - spojrzała na niego swymi okrągłymi oczyma. Szatyn przytaknął zgodnie. - Gregor, dokąd chciałbyś dojechać, mając w kieszeni tylko dwadzieścia euro? - na dowód wyciągnęła spod biustonosza banknot, który był w niewyobrażalny sposób wymiętoszony, pomięty i… oczywiście mokry.

            Wszyscy milczą. Są w szoku. W zasadzie też jestem w lekkim szoku. W co ona pogrywa? Czy to jakiś samobójca? Kogo w ogóle przygarnęliśmy do naszego autobusu? Przecież ona jest psychiczna…

- A wy dokąd zmierzacie? - szybko odwróciła temat, nie narażając się nadal nikomu swym wzrokiem.

- Innsbruck - krótko i zwięźle odpowiedział Manuel, który dotychczas siedział cicho.

- Mogę tam z wami podjechać? - zapytała nieśmiało, odgarniając z twarzy włosy.

- Naturalnie - zgodził się Gregor. - Ale, powiedz, co zamierzasz tam robić? Przecież nie masz mieszkania i ogółem… no, nie obraź się, ale nie masz niczego.

- Wiem, że nie mam niczego - powiedziała z lekkością. - Ale mną się nie przejmujcie. Nie będę się narzucać i w ogóle, nigdy więcej mnie już nie spotkacie…- i chwała Bogu.

- Czyli Annika potrzebuje pracy… - ależ Michael wypowiada soczyście jej imię. - Chyba mielibyśmy dla niej małą fuszkę. Stefan… - czemu wszyscy się teraz na mnie gapią? Łącznie z nią. I pierwszy raz napotykam się na jej spojrzenie. Te błękitne tęczówki… one… emanują smutkiem. Takim pospolitym, jakby wrodzonym, smutkiem, na którego nie ma lekarstwa. Przez chwilę zaczynam rozumieć jej decyzję o ucieczce. Ale to tylko przez chwilę…

- Naszemu koledze przydałby się ktoś do towarzystwa… - kontynuował.

- Nie jestem prostytutką - wypaliła pośpiesznie.

- Co ty się tak tego uczepiłaś? - parsknął śmiechem szatyn.

Wzruszyła ramionami, lekko się rumieniąc.

- Po prostu, Stef szuka sprzątaczki - wypalił.

Że co? Czego szukam? Od kiedy? Co za kretyn…

            Dziewczyna uniosła brwi, pytająco patrząc na blondyna. Ten z kolei zerkał na mnie, śmiejąc się pod nosem, jak jakiś półmózg. Nie, sorry. On jest półmózgiem, więc to normalny wyraz jego twarzy.

- A tobie się coś przypadkiem nie pomyliło, Michi? - kiedyś trzeba zainterweniować, więc odezwałem się, jednocześnie zwracając uwagę wszystkich na swoją osobę. Powstrzymując natłok emocji i skrajnego gniewu, zacisnąłem pięść na skórzanej kanapie.

- Nie - jeszcze raz się tak głupowato wyszczerzy, a naprawdę go strzelę. - Przecież non stop tak narzekasz, że tu pranie nie zrobione, tu naczynia brudne… - nie wytrzymałem, a podniosłem się na równe nogi, zrównując się wzrokiem z Michaelem.

Jeszcze jedno słowo, a nie będzie się liczyć, że to mój przyjaciel. Ja po prostu nie wytrzymam już więcej…

- Dobra, dobra. Koniec już z tym - nagle jakieś kruche ciałko znalazło się pomiędzy nami. To ona. Mimo że wcześniej wzbudzała we mnie jedynie negatywne wrażenia, teraz w duchu jej dziękowałem, że ukróciła to wszystko. - Praca pokojówki mnie nie interesuje.

            Michael spojrzał na mnie pozbawionym aprobaty wzrokiem, po czym odwrócił się na pięcie, by usiąść, lecz w tym czasie autobus się zatrzymał. Wreszcie jesteśmy na miejscu…

- To już, prawda? - spytała blondynka, rozglądając się wokół siebie.

- Tak. Możemy ci jakoś pomóc? - spytał Gregor, patrząc na dziewczynę zatroskanym wzrokiem.

- Nie - odpowiedziała pewnie i… tak jakoś… no, radośnie. Zadziwiająco beztrosko, jakby zupełnie nie przejmowała się, co się z nią teraz stanie. Może ona rzeczywiście jest samobójcą? - Naprawdę sobie poradzę. Dziękuję za podwózkę - uśmiechnęła się słodko, machając radośnie na pożegnanie.

I wtedy zetknęła się wzrokiem ze mną. Radosny grymas zszedł z jej twarzy, a w błękitnych tęczówkach dostrzegłem jedynie głęboki smutek, który potrafił wytrącić z równowagi nawet mnie…

źródło: [KLIK]

             

  Dwójeczka trafia już do Was! ;* 
Dziękuję za tyle cudownych słów pod jedyneczką! <3 Jesteście nieocenione, naprawdę. :) Musicie mieć świadomość, że każde słowo to dla mnie dodatkowy kopniak do działania i pisania! :D 
Dwójka? Hm, w sumie, zostawia wiele do życzenia, jak na moje oko, ale powoli wchodzimy w opowiadanie. Inaczej też nie umiem rozegrać akcji, żeby to wyszło tak, jak powinno, zatem mam nadzieję, że i tak nie sprawiłam, że się uśpiliście. :D :)
Do następnego piątku, buziaki! ;**