~ Rozdział pierwszy

Opowiadanie specjalnie dedykowane

Kolorowej Bieli.

Dziękuję za natchnienie, motywację i obecność.

 Dziękuję za wszystko.

Szukaj w sobie wewnętrznego dziecka,

nie patrz na zasady, 

kieruj się instynktem i emocjami, 

nie bój się!

Annika

         Czuliście się kiedyś jak kupa mięsa? Jak ktoś, dla kogo nie zostało już nic dobrego na tym świecie? Śmieć - to opisuje mnie pod każdym względem. Tak, jestem śmieciem. Bezwartościowa, wyzuta ze wszystkiego, zgniła od środka. Nic nie znaczę…

            Dlatego uciekam. Zarówno w sensie dosłownym, jak i przenośnym. Odrywam się od tego, co złe. Porzucam swą duszę niepoprawnej optymistki. Wyrzekam się tego. Na zawsze…

            Przedzieram się przez deszcz. Nie, to właściwie ulewa, która sprawia, że niemalże nic przed sobą nie widzę. Biegnę, a z racji, że sport to zupełnie nie moja bajka, krztuszę się co jakiś czas, jakbym miała w zamiarze zaraz wypluć płuca. Oczy szczypią mnie od chłodnego wiatru, który wieje prosto w nie. Do ust co jakiś czas przyklejają mi się zmoczone włosy, które staram się odgarnąć, lecz nawet to robię nieumiejętnie, jakbym urodziła się dopiero wczoraj. Mimo tego, że jestem przemoczona do suchej nitki, a na dworze panuje wszechogarniający ziąb, wcale nie jest mi zimno. Przez chwilę uśmiechnęłam się w duchu na tę myśl. Właśnie o to mi chodziło. Chcę wyzbyć się człowieczeństwa, które w sobie noszę.  Chcę. Tak bardzo tego chcę…

            Gdy znalazłam się w końcu pod odpowiednim blokiem, do którego drogę znałam na pamięć, wystukałam szybko odpowiedni kod, dzięki czemu bez problemu mogłam wejść na klatkę schodową. Ledwo zdołałam wspiąć się po schodach, aby znaleźć się pod drzwiami mieszkania numer 29, gdyż wszystkie moje mięśnie wołały o pomoc.

Drżącą dłonią nacisnęłam dzwonek.

            - Cześć - w drzwiach powitała mnie niskiego wzrostu brunetka o filigranowej posturze ciała.

Za każdym razem, kiedy na nią patrzyłam, miałam w głowie jedną myśl: „Przeciwieństwo mnie pod każdym względem”.

- Annika, wszystko w porządku? - zapytała, wertując swymi ciemnymi tęczówkami moją przemoczoną sylwetkę.

Popatrzyłam na nią znaczącym wzrokiem, który mówił: „Nie, spaceruję sobie dla przyjemności w tę piękną pogodę”, co wbrew pozorom, przekazał jej wszystko, co powinno być dostępne dla takich osób, jak ona.

- Ach, tak - westchnęła, rozumiejąc przekaz i całą aluzję. - Wchodź szybko do środka. Może zrobię ci coś gorącego do picia? A, i oczywiście najpierw przyniosę ci jakieś suche ubrania - rany, czemu ona mnie tak denerwuje i drażni swoją troskliwością?

- Nie, to nie będzie konieczne - warknęłam rozdrażniona, czując, że wyrzuty sumienia zaraz mnie zeżrą i to żywcem za takie potraktowanie tak ciepłej i serdecznej osoby.

- Annika? - w niewielkim i ciasnym przedpokoju rozbrzmiał męski baryton, przez co wszystkie moje mięśnie napięły się jak struna. Szczerze, nawet polubiłam tę reakcję mojego organizmu. - Co ty tutaj robisz? Czemu jesteś cała mokra? Co się stało?

-Przyszłam porozmawiać - odpowiedziałam szorstko, zerkając na brunetkę, która patrzyła raz na mnie, drugi na niego.

- To ja może was zostawię samych… - powiedziała zakłopotana, zwieszając nos na dół, aby nikt nie mógł zobaczyć emocji, które malowały się na jej twarzy.

- Co z tobą? - obdarował mnie swym markowym spojrzeniem.

- Przyszłam, tak naprawdę, się z tobą pożegnać, Jakob - oznajmiłam.

            Na obecną chwilę, tak bardzo cieszyłam się, że krople wody spływały jeszcze po mojej twarzy, gdyż dzięki temu nie było widać łez, które bez ustanku wydostawały się spod moich powiek.

            Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

- Co? Czy ja dobrze słyszę?

- Ja… muszę uciec, Jakob - wychrypiałam o ton niżej.

- Jak to? Dokąd? Czemu? - i znów grad pytań…

- Bo muszę.

- Annika, to żadna odpowiedź !- zagrzmiał stanowczo i to doskonale zadziałało, abym rozwiązała język.

- To znowu się stało… - spuściłam głowę na dół, nie umiejąc spojrzeć mu w oczy.

 Na to w końcu trzeba zasłużyć, a ja… byłam śmieciem. Nie mogę o tym zapomnieć.

- Czy…

- Tak - odpowiedziałam pośpiesznie, nie dając mu dokończyć .- Nie mogę dopuścić do tego, żeby dalej tak było.

- I uciekasz? - niby brzmiał stanowczo, lecz dało się uchwycić w jego głosie nutkę łagodności. - Dokąd niby? Za miasto? Z czym? Nie masz przecież nic. Na miłość Boską, Annika, myśl racjonalnie! - nienawidziłam tego. Każdy mi tylko powtarzał: „Zachowuj się jak dorosła”, ale czy ktokolwiek pomyślał, że ja może tego nie chcę?

- Jak najdalej j- wycedziłam przez zęby, czując jak moje policzka robią się czerwone.

- Nie, nie ma mowy.

- Bo co? Bo ty mi na to nie pozwolisz? - zadrwiłam. Nie odpowiedział. Z jego strony tylko głuche milczenie. Jedynie jego wzrok boleśnie wbijał drobinki szkła w moje serce.

- Niby jesteś dorosła…

-Nie! Ja jestem dorosła - sprostowałam.- Po co próbujesz, skoro wiesz, że i tak cię nie posłucham? - przecież taka była prawda. Na co on mógł jeszcze liczyć?

- Wiem… - przyznał, masując skronie w geście bezradności. - Ale… Annika, co ty masz? Masz chociaż pieniądze, żeby jakkolwiek wyjechać poza to miasto? Masz pieniądze na schronienie?

- Mnie wystarczy most i kawałek kartonu - wykrztusiłam, nie chcąc dać po sobie poznać, iż… no… on miał rację. - Nogi też mam, więc dojdę tam, gdzie tylko będę chciała.

- To jak ty sobie to wyobrażasz?- na jego czole pulsowała żyła, która uaktywniała się zawsze, gdy był zdenerwowany.

- Normalnie - wzruszyłam ramionami.

Zaraz po tym nastąpiło wzajemne wymienianie zatwardziałych spojrzeń, prowadząc walkę na to, kto pierwszy wymięknie. Kto okaże się słabszy...

- Ok. - serio, Jakob, tylko tyle?

- No to… ten, no…- dukałam, zaskoczona obojętnością chłopaka.

Ale w sumie… czego oczekiwałam więcej? Że zamknie mnie w swych umięśnionych ramionach i nie pozwoli wychylić nosa zza drzwi swojego mieszkania?

Jeśli tak, jestem głupsza niż myślałam…

- Żegnam - dokończył za mnie, wyciągając przed siebie dłoń. Odwzajemniłam gest, jednocześnie ściskają bez mocy jego rękę. Wymieniliśmy ostatnie spojrzenie, po czym z trzaskiem drzwi, opuściłam mieszkanie Jakoba.

Niech sobie żyje szczęśliwie. Beze mnie. Z tą swoją… jak jej tam? A, no, tak. Sofia. Nie to jest teraz najważniejsze. Muszę teraz zniknąć. Stać się niewidoczna, niewidzialna dla nikogo. Tak będzie dla każdego najlepiej…

Stefan

       Czuję się jak kompletny idiota, słuchając o czym rozmawiają te pajace obok mnie, które znajdują się zdecydowanie zbyt blisko mojej osoby.

W ogóle, powinienem chyba umieścić sobie na czole napis: „Nieczynny”. Może dotarłaby aluzja.

Chociaż… czy do takich debili trafia cokolwiek? Miałbym wątpliwości. Ha, to brzmi jakbym był jakoś ponadprzeciętnie inteligentny i błyskotliwy. Ot, ironia losu, bo właśnie przez brak tych czynników... ja… jestem taki.

Czuję się jak kupa gówna i najprawdopodobniej taki jestem, tak samo wyglądam. Świetnie. Teraz będę wszystkich od siebie odstraszać. Jeszcze lepiej. Cieszy mnie to. Wreszcie wszyscy idioci, którzy zamieszkują ten idiotyczny świat, dadzą mi spokój. Święty spokój.

Czy to tak wiele? No, cóż… Niestety, dla niektórych to pojęcie jest zbyt skomplikowane. Pierwszy z brzegu przykład, to ten blond-frajer, który siedzi obok mnie i słucha ze skupieniem o nowym sprzęcie.

Właściwie, to każdy wysłuchuje informacji, które przekazuje nam trener, więc czemu ja nie słucham? Aha, przecież mnie to nie interesuje. Nic mnie, w zasadzie, nie interesuje.

To w ogóle możliwe? A jednak.

Ugh, nie znoszę siebie, że nie umiem to tym zapomnieć. Że nie umiem zapomnieć o niej. Tej, która ode mnie uciekła. Nie wiem, co z nią. Nie wiem, gdzie jest. Nie wiem, czy jej czegoś brakuje. Nie wiem, czy jest bezpieczna. Niczego nie wiem, do cholery! I to mnie niszczy najbardziej…

                                                                                                                   

Witajcie, moi Kochani! ;* 

Tak oto ruszyłam na dobre z nową historią. Cóż, początki nie są moją mocną stroną, aczkolwiek wierzę, że jakkolwiek zdołałam Was zaciekawić. ;) 

Co myślicie? Macie może już jakieś spekulacje? ;*

Kocham Was! <3

Buziaki. ;**