~ Rozdział dwunasty

Pamiętaj jedno: grunt, to działać zgodnie z  własnym sumieniem…

Stefan

                Zatem wszystko wróciło do normy. Nawet moje „kryzysowe chwile” minęły jak ręką odjął.

Sam nie wiem dlaczego, ale jakoś nie tęsknię za tymi momentami. Bez nich mi lżej, a skąd one się wzięły? Kolejna niewiadoma.

            Cóż, nie ma co tego jednak dalej roztrząsać, bo to mija się z celem. To już zamknięty rozdział, który nigdy nie powróci ani nic.

 Nigdy nie powróci?

 Phi, zdziwiłbym się. Nie! Cholera! Znów wracam do tego. To, co jest za mną, tam ma pozostać. Za moimi plecami. Już NA ZAWSZE.

            Biorę głęboki wdech i wydech.

A, no tak…

Mam jeszcze jeden problem. On ma nawet imię. I blond włosy.

Ech… Za jakie grzechy, no?

            Odkładam ciężarki na bok, po czym kieruję się w stronę blondyna, który siłuje się teraz z urządzeniem, mającym wzmocnić siłę ramion. Staję przed nim i lustruję nachalnym wzrokiem jego sylwetkę.

Ten z kolei nie zwrócił nawet na mnie najmniejszej uwagi.

 Spytam raz jeszcze: „Za jakie grzechy?!”.

            - Możesz nie zachowywać się jak dziecko? - burknąłem, nie spuszczając wzroku z przyjaciela.

- Ja zachowuję się jak dziecko? - czyli jednak nie ogłuchł w tajemniczych okolicznościach? - Dobre sobie… - rzucił pod nosem, opuszczając salę treningową, jednocześnie kierując się prosto do szatni.

Czyli co? Rozmowa na osobności?

Chyba jednak chce na mnie nawrzeszczeć. Michael już taki jest. Nie zrobi z siebie „tego złego” przy innych. To wieczny rozanielony chłopczyk, który sprawia wrażenie poważnego, ale kiedy chce rozegrać coś znacznie bardziej istotnego, staje się całkowicie innym, a przede wszystkim – nie pokazuje tego przy wszystkich.

            - Facet, sam masz wąty do wszystkich - podążyłem za nim, odczytując jego zamiary. - Nie mam pojęcia o co ci chodzi, ale czuję, że mnie unikasz.

- Bo zachowujesz się jak skończony idiota - pisnął nienaturalnie, jednocześnie wymachując rękoma przed moimi oczyma. - Jak już powiedziałem, zaczynasz mnie denerwować tym swoim dołem, bo nie można nawet do ciebie podejść, inaczej warczysz na wszystkich wokół.

- A ty co? - nie mogłem pozwolić dawać w taki sposób rzucać sobie błoto w twarz. - Zawsze grasz fair?

- A nie?

- Nie -odpowiedziałem twardo. - Przypomnij sobie, co powiedziałeś mi ostatnio na pożegnanie - zażądałem, goszcząc na twarzy powagę.

Ja sam nie chciałem o tym pamiętać. Nie chciałem nawet znać tego imienia, mimo że cisnęło mi się ono na usta w każdej nadarzającej się okazji.

            - Nie pamiętasz, prawda?

Blondyn pokiwał przecząco głową. Usiadł na niewielkiej ławeczce, chowając twarz w dłoniach.

 Zająłem miejsce tuż obok niego, nie spuszczając z niego wzroku.

            On pamięta, ale nie umie się do tego zwyczajnie przyznać…

            - Wiesz o czym mówię, no nie? - powiedziałem ściszonym głosem.

            Michael przeczesał dłonią włosy, nawiązując ze mną kontakt wzrokowy.

 Sukces! Trafiłem, kurde, do tego idioty!

            - Wiem…- wychrypiał. - Słuchaj… Stary, ja… przepraszam.

- Ok, nic się nie stało… - o mały włos…

- Po prostu, chciałbym, żebyś sobie w końcu kogoś znalazł - czyli po to są te tanie słówka, które gloryfikują Annikę?

            - Po co? - czemu on chce tego bardziej niż ja?

- Nieważne- uciął, wstając na równe nogi.- Nie powinienem wywlekać starych spraw. Theresa jest… no, daleko… - ciekawie zobrazowane.

- Daleko - przytaknąłem, patrząc tępo przed siebie na bliżej nieokreślony punkt przed sobą.

- Nie mogę tego pojąć, jak…

- Koniec! - krzyknąłem. - To… to… - czemu kilka słów musiało tak boleć?

- Dajesz sobie jakoś rady sam w tym wielkim mieszkaniu? - chciał jakoś rozrzedzić atmosferę, ale marnie mu się to udało.

Spojrzałem na niego szklącym wzrokiem, który mówił wiele. Bardzo wiele. Następnie przemówiłem, równie łamiącym się głosem:

            - Nie mieszkam sam.

- Jak to? - jego twarz wyrażała czystą i bezczelną ciekawość, pomieszaną z zainteresowaniem.

- Normalnie - wzruszyłem ramionami. - Annika wróciła.

- Wróciła?

 I czemu on znów się śmieje w ten głupowaty sposób, kiedy tylko wspomnę o Annice. Nie wytrzymam chyba zaraz… Nie, na sto procent nie wytrzymam i powiem:

            - Michael, wiesz, że jesteś z Claudią w szczęśliwym związku.

- Wiem - przytaknął zdziwiony. Albo tylko takiego chciał udawać… - Po co mi to mówisz?

- Żebyś nie zapomniał - wycedziłem przez zęby.

- Człowiekowi nie wolno się już ucieszyć z powrotu przyjaciółki? - nabzdyczył się.

„Przyjaciółki” mówi, tak? Mam teraz pytanie: czy Annika jego też uważa za przyjaciela, czy tylko ja mam taki przywilej?

            - Przypominam, żebyś nie ucieszył się za bardzo - mierzyłem go twardym wzrokiem.

 Coś mi się tutaj nie podoba..

- Czepiasz się - wykrzywił usta w kwaśny uśmiech.

Zmrużyłem powieki, dziwiąc się jak bardzo jestem obolały.

Tutaj Annika i Michael zalegają na mojej duszy, tam Th… Ekhem… nie mogę.

            - Wyskoczymy wieczorem na piwo? - ależ on dziś operuje tematami na prawo i lewo. Musiał się chyba serio za mną stęsknić.

- Czemu nie? - odparłem. - Wracajmy na salę, zaraz zaczną do nas szczekać.

Annika

                Próbuję zupy, którą zdecydowanie przesoliłam.

Co za kaszana… No nic, pozostaje mi jeszcze ratować to nieszczęsne spaghetti.

Dziobię odrobinę makaronu i już wiem, że zdecydowanie go przegotowałam.

 Nie bawię się tak.

Wrzucam łyżkę do zlewu i zrezygnowana siadam, podpierając głowę łokciami.

            Strasznie mi ciężko. Nie wiem, co ze sobą zrobić. Mam dwie lewe ręce, do niczego się nie nadaję, niczego nie umiem.

 Ugh, czy ja naprawdę muszę istnieć? Jakbym tak odleciała w niebyt?

Mhm, to byłoby coś. Albo… może jednak spróbuję zapaść w zimową hibernację? Fajnie by było.

            - Hejo! - słyszę wołanie z korytarza.

Już czuję tę jego energię i siłę, a przed oczami widzę jego uśmiech. Ten szeroki, promienny, naładowany optymizmem.

No, czy on mnie musi tak dołować?

            - Cześć, Stefan- wychrypiałam słabo.        

- Co dzisiaj jemy?

Rozgotowany makaron i przesoloną zupę. Ucieszysz się, mówię ci.

- Zobacz - skinęłam głową w stronę kuchenki gazowej.

Brunet wziął łyżkę, po czym migusiem znalazł się przy garach. Jego mina była jednak bezcenna, kiedy spróbował mego „dania”.

- Ymmmm…

- Tak, wiem. Przesolona - burknęłam.

Chłopak popatrzył na mnie z zainteresowaniem, po czym spróbował trochę makaronu. Reakcja była jeszcze bardziej warta śmiechu, serio.

 -A to jest dogotowane? - skrzywił się, marnie próbując przełknąć to, co miał w buzi.

- To jest rozgotowane - rzuciłam, po czym nie mogąc dalej znieść bezruchu, ruszyłam w stronę salonu.

Cholera, co robić, żeby zapomnieć?! Czemu nikt mnie nie ostrzegł, że będzie tak ciężko?

            - Hej, nie przejmuj się - podążył za moim cieniem. - Zamówimy pizzę - oklapł na kanapę, trzymając w ręce telefon. - Tooo… hawajska?

            Spojrzałam na niego groźnie. Wie, że nie znoszę hawajskiej.

- Dobra, dobra - dźgnął mnie w bok. - Annika, rozchmurz się, no.

- Ten frajer wywalił mnie z roboty - powiedziałam w końcu na głos.

- Twój chłopak? - zdziwił się. Odłożył komórkę na stolik i przypatrywał mi się ze skupieniem oraz czystą troską.

 Podniosłam wzrok i umiejscowiłam go w brązowych tęczówkach Stefcia.

            - Były chłopak - poprawiłam, lecz te słowa wypowiedziałam z zadowoleniem.

- Czekaj, czekaj… - zaczął zabawnie wymachiwać rękami.

Uśmiechnęłam się pod nosem, widząc jego rekcję, która była właśnie jego. Tylko jego. Oryginalna.

-  Teraz to ja już nic z tego nie rozumiem. Co się stało?

- Zerwałam z tym patafianem - powiedziałam na jednym wydechu.- Byłam z nim tylko ze strachu, że mnie wywali. Kilka randek, mega nudnych randek, ale na nic więcej nie miał prawa liczyć. I tak źle zrobiłam, godząc się na ten chory „związek” - dokończyłam, robiąc w powietrzu swymi palcami cudzysłów.

- I zwolnił cię dlatego, bo z nim zerwałaś?! - pisnął, podnosząc się na równe nogi. - Tak nie może być! - nie mam pojęcia, co chciał zrobić, ale wiedziałam jedno: muszę go przed tym powstrzymać.

            - Stefan! - stanęłam mu na drodze. - Przestań. I tak to wszystko nie jest tego warte…

- Ale to cię zraniło - wycedził przez zęby.

Przechyliłam głowę na bok, dając swą dłoń na jego policzek.

- Tak, ale to tylko dlatego, że chyba nikt nie potrafi przejść obok zwolnienia obojętny.

- Nie wmawiaj mi takich dyrdymałów - odarł natychmiastowo.

Zna mnie lepiej niż myślałam…

- Dobrze… - westchnęłam. - Jestem cholernie zła na siebie, bo wpakowałam się w związek tylko po to, żeby coś mieć. Straciłam ją, kiedy chciałam być sobą, ale i tak czuję się lepiej… - wyszeptałam. - Uspokój się, proszę… Nic się nie stało.

- Ja… - zająknął się. - Ja nie chcę, żebyś była nieszczęśliwa… - patrzył mi prosto w oczy.

Sama nie wiem czemu, lecz kolana pode mną zmiękły. Oparłam się o jego umięśnione ramiona, nie przerywając wymiany spojrzeń z brunetem. Nie wiem… Nie wiem, co mogłabym odpowiedzieć…

            - To ty sprawiasz, że jestem szczęśliwa… - wyznałam.

- Ale… - zasłoniłam jego usta palcem.

- Dajesz mi schronienie, niczego w zamian nie żądasz, a dodatkowo mam ciebie i twoją przyjaźń… Nigdy nie miałam przyjaciela, wiesz?

- Nigdy a nigdy? - spytał jak dziecko, kładąc swe dłonie na mojej twarzy.

- Nigdy… - wychrypiałam, nadal patrząc na niego swymi ogromnymi, zielonymi oczami.

Jakoś tak… Ja nie wiem… Magia jakby się ponownie włączyła. Nie istniało nic, oprócz naszych tęczówek.

Czemu tak się dzieje? Albo nie! Jak można nazwać to zjawisko?

- Zasługujesz na wszystko, co najlepsze, Annika - powiedział cichutko.

- Ty też, Stefan… - emocje sięgały zenitu, mimo że staliśmy tak naprawdę w miejscu i nieustannie wpatrywaliśmy się w siebie.

To naturalne w przyjaźni, prawda?

            - Także ten… - odchrząknęłam, odsuwając się szybko od chłopaka. Pora skończyć tę idyllę, zanim stracę jedynego przyjaciela… - Już wiesz, jak wygląda szczęśliwa bezrobotna - uśmiechnęłam się na przymus.

- I tak nie mogę uwierzyć, że posunął się do czegoś takiego… - opadł na kanapę, po czym przeczesał jednym ruchem ciemne włosy. - Mogłem przywalić mu od razu, kiedy tutaj był.

- Nathan tutaj był? - zdziwiłam się, bo… kiedy? Jak? Albo najważniejsze: po co?!

            - Tak.

- Kiedy?! - pisnęłam cienko, nie umiejąc powstrzymać emocji, które chyba już wiedziały, co zaraz usłyszę…

- To było dokładnie wtedy, kiedy wróciłaś, albo raczej uciekłaś, z castingów. Dziwne, że  się nie minęliście na korytarzu.

 Stefan… ale Nathan był na castingach razem ze mną. To nie mógł być on…

Stefan

                -Jak on wyglądał?! - pisnęła.

Zajrzałem w jej oczy, lecz widziałem w nich jedynie obłęd i żywe przerażenie.

Coś mi tutaj nie gra…

- Taki wysoki typ, ciemne włosy, krótkie - pokusiłem się o jakże obfity i szczegółowy opis.

- Co mówił?! - zerwała nagle się na równe nogi.

- Annika! - powiedziałem nieco głośniejszym tonem. - Co z tobą?

            Przygryzła dolną wargę. Ciągle niemiarowo i głośno oddychała.

- Po prostu mi to powiedz, Stefan… - wykrztusiła.

Nie odrywając od niej wzroku, zacząłem opisywać tamten wieczór, który niestety pamiętam zaskakująco dobrze:

            - Pytał o Annikę Herz, opisał cię nawet, jako wysoką blondynkę z długimi włosami.

- Co mu odpowiedziałeś? - zadała kolejne pytanie jak z automatu.

- Sorry, ale nie chciałem mieć na głowie jeszcze twojego barana, o którym wcześniej opowiadałaś. Powiedziałem, że cię nie znam i tyle - wzruszyłem ramionami, jak gdyby nigdy nic.

            Annika zasłoniła drżącą dłonią usta, a ja widziałem dokładnie chwilę, gdy jej oczy zaczęły pokrywać się warstwą łez.

- Annika, możesz mi to wytłumaczyć? - stanąłem tuż obok niej, przytulając ją delikatnie do siebie. - Może to jakiś kolejny facet, któremu się po prostu spodobałaś? Nic nadzwyczajnego.

-Zostaw mnie… - wyrwała się gwałtownie z moich objęć. Nigdy wcześniej tak nie zrobiła i muszę przyznać, że czuję się jak zbity pies… - Muszę być sama, muszę! - pokrzykiwała do siebie, gdy zmierzała szybkim marszem w stronę własnego pokoju.

            Nie mam pojęcia, co dokładniej mną teraz kieruje, ale podążam za nią i staję przed zamkniętymi drzwiami jej pokoju.

Siadam na podłodze i przykładam ucho do drzwi. Słyszę szloch, czyli płacze…

Mam ochotę sam sobie przywalić.

Uderzam pięścią o podłogę i jestem już na równych nogach. Klnę w duchu i mam ochotę dosłownie wszystko obrócić w proch.

            Cholera! Cholera! Cholera!  

źródło: google grafika

 Hejo! ;**
 Obiecałam być we czwartek, tak więc oto się tutaj przywiałam. :3
Oj, jutro zakończenie roku. *-* I jak u Was? Świadectwa z paskiem są? :D 
I jeszcze jedna ważna kwestia! ;) Z racji, że weekend zapowiada się intensywnie xD, a także wyjeżdżam, mogę nie dotrzeć na Wasze blogi na czas, jednakże będę na pewno! Tego możecie być pewni! ;* 
Liczę na Wasze opinie, co do tego powyższego rozdziału i najważniejsze pytanie: jakie są Wasze spekulacje? ;*
Uwierzcie, że naprawdę niezwykle się czyta Wasze przypuszczenia! One dodają weny i to taką zdwojoną dawkę! *0* 
Kocham Was! ;**